Ilse DeLange - SPOT (Groningen) 29/10/2019 

Als je het hebt over één van de beste zangeressen die Nederland op dit moment rijk is, kom je zeer zeker bij Ilse DeLange terecht. Een vrouw met een stem die ontroerd maar ook heel rock kan zijn. 

Een zangeres met een prijzenkast die er wezen mag; zes Edisons, drie FM-awards, Golden Harp, TMF-award en natuurlijk tweede op het Eurovisie Songfestival in 2014 met the Common Linnets. Tevens is Ilse de vrouw achter Duncan Laurence die bij haar in het team zat tijdens de Voice en het afgelopen Eurovisie Songfestival won. Kortom, een vrouw die alles wat ze aanraakt schijnbaar in goud veranderd. 

Inmiddels is in september haar haar negende studio album Gravel & Dust uit gekomen en promoot Ilse DeLange dit met een theatertour waarbij ze ook Groningen aandoet.De kaartverkoop liep zo’n storm, dat er een extra concert bijkwam. Dat is dus vandaag in de Oosterpoort (SPOT) en Rockportaal is daarbij. 

Het is een concert met (geplaceerde) zitplaatsen en dus voor mij als fotograaf wat moeilijker om foto’s te maken. Er zijn wat beperkingen buiten de algemene regels van alléén de eerste drie nummers en zonder flits. Daar tegenover staat dat ik een eigen zit plek heb zodat ik met mijn notitieboekje in de aanslag wat aantekeningen kan maken voor de recensie. 

De Oosterpoort is stijf uitverkocht met voornamelijk wat ouder publiek en vriendengroepen en de sfeer is gezellig. Als om 20.30 uur de lichten in de zaal uitgaan komen de bandleden direct het podium op en beginnen ze met The Only Thing I Ever Got Right. Na dit rustige nummer verwelkomt Ilse Groningen, de stad die in haar hart zit en hier (al 20 jaar) graag komt. Ze begint direct over het ontstaan van haar nieuwe album die ze samen met T-Bone Burnet in Nashvile heeft opgenomen. Een album ook waarin ze teruggaat naar haar roots en voor de pauze in zijn geheel gespeeld zal worden. 

Dat wordt een lange zit omdat er geen herkenbare nummers tussen zitten en het veelal ook wat rustige nummers zijn. Het publiek laat het allemaal over zich heenlopen, maar het klinkt best goed. Heel integer ook, waarbij een mooie sobere lichtshow met enkele hangende decorstukken het compleet maakt. De band speelt goed en de setting past bij een theatershow. Opvallend is dat bij elk nieuw nummer van gitaren wordt gewisseld. Dat zet niet echt vaart in de show, maar live komt het wel beter tot zijn recht. Ilse geniet in ieder geval, is spontaan en vertelt recht uit haar hart het ontstaan van sommige nummers. Het blijkt al snel dat het integere country- Americana-muziek nooit uit haar hart is verdwenen. Met dit album en repertoire laat ze duidelijk blijken dat haar roots daar liggen en in Nashvile toch haar inspiratie opdoet. Het publiek waardeert dit met een luid applaus. Er wordt langzaam naar een hoogtepunt gespeeld en met het mooie Where Dreams Go To Die en No End In Sight met de wat bombastische drummende Bas vergoossen komt er een eind aan de eerste set. 

Na een dik 20 minuten gaat de bel voor het tweede gedeelte. Op wat verdwenen decorstukken na, is het podium het zelfde maar zien we Ilse terug in een witte blouse. De eerste tonen van Next to Me zijn hoorbaar en de zaal reageert enthousiast. Bij het tweede gedeelte van de set worden vooral hits gespeeld zoals World of Hurt, The Great Escape en I’d Be Yours, maar is er ook ruimte voor het presenteren van nieuw talent. Zo mag gitariste Yori Swart haar talent laten zien met het nummer Millions en direct even aangeeft dat ze met een eigen band op tour gaat en gitarist Martijn van Agt eveneens met Til the End laat zien dat Ilse behalve zangeres ook oog heeft voor nieuw talent. Wat mooi is om te zien is dat zij zichzelf ook wat wegcijfert zodat beiden voor de volle 100% in de spotlights staan. 

Hoogtepunt van het optreden is het nummer So Incredible waar zij van het podium afspringt en al zingend door de zaal een rondje maakt. Het balkon wordt daarbij niet vergeten tot volle vreugde van het publiek. Maar niet voordat ze Groningen bedankt voor het winnen van de Popprijs dat tijdens Noorderslag 2015 in dezelfde Oosterpoort werd uitgereikt aan the Common Linnets. Zittend op de rand van het podium eindigt zij met de akoestische versie van Miracle. 

Een toegift kan natuurlijk niet uitblijven. Het is doodstil in de zaal als I Still Cry (een Julie Miller cover) wordt gespeeld met het mooie kerkorgelgeluid van toetsenist Marcus Olgers waarna met I Am Not So Tough een eind komt aan een lange, maar mooie avond.

Dit artikel is geschreven voor Rockportaal: https://www.rockportaal.nl/ilse-delange-spot-groningen-29-10-2019/

The Asteroids Galaxy Tour - Oosterpoort (Groningen) 23/10/2019 

Je kan op verschillende manieren iets vieren. Een band die 20 jaar bestaat of een album dat 10 jaar geleden “op de wereld kwam”. Het was 21 september 2009 dat Fruit van the Asteroids Galaxy Tour werd uitgebracht. Dat moet natuurlijk gevierd worden en dat doen ze middels een Europese tour waar vanavond ook Groningen wordt aangedaan. 

We hebben het dus over the Asteroids Galaxy Tour. Even het geheugen opfrissen. The Asteroids Galaxy Tour is een Deense band (Kopenhagen) bestaande uit Mette Lindberg en Lars Iversen. Ze maken swingende retropop dat doet denken aan de jaren ’80. 

De band kreeg voornamelijk bekendheid door twee commercials. Eén van Apple met hun nummer Around the Band en de ander van de Heinekenreclame met het nummer The Golden Age waar deze band met zangeres Mette Lindberg prominent in de clip aanwezig is, maar vreemd genoeg zowel in Denemarken als Nederland geen hit werd. Beide nummers komen van hun debuutalbum Fruit, waarvan alleen het nummer Heart Attack in Nederland een bescheiden hit notering kreeg. 

Deze bekendheid zorgde er wel voor dat ze in Nederland op grote festivals konden spelen zoals Pinkpop, Parkpop, Zwarte Cross, Lowlands en Eurosonic Air en een paar maal in Nederland een clubtour deden waar o.a. Rockportaal verslag van heeft gemaakt. 

Vanavond dus weer in Groningen met hun Fruit 10 Year Anniversary Tour. Tot mijn verrassing niet in de grote zaal van de Oosterpoort waar ze al eerder met succes hadden gespeeld, maar in de kleine binnen zaal. Opzicht wel goed ook want zoveel publiek was er (ook tot mijn verrassing) niet. Tussen de 150 a 200 mensen waren aanwezig op hun feestje, maar het werd zo wel knus en gezellig. 

Het voorprogramma mocht er trouwens ook zijn. Kita Menari zorgt ervoor dat de zaal al wat wordt opgewarmd. Kita Menari (dat zoiets betekend als “wij dansen” in het Maleisisch, swingde er inderdaad op los. 

Na een half uur spelen en een pauze van eveneens 30 minuten begint de intro van The Astroid Galaxy Tour en komen de bandleden stuk-voor-stuk het podium op. 

In de intro hoor je al de eerste tonen van Bring Us Together, de title zong van hun laatste album dat ook al weer vijf jaar geleden (september 2014) werd uitgebracht. Met daarop volgend Navigator en My Club, zetten ze met hun swingende muziek direct de toon. Gek genoeg zijn deze drie nummers van dit album zodat je haast zou denken dat het vijfjarig jubileum van dit album Bring Us Together wordt gevierd. 

Mette begint in mijn ogen iets onwennig en mat en ook technisch voelt het niet direct vlekkeloos met wat teveel echo. Maar na enkele minuten begint ze haar draai op het podium te vinden en komt het geluid ook beter over. 

Het publiek kijkt het allemaal even afwachtend aan, maar begint toch langzaam wat mee te dansen op de muziek. Het mooie Hurricane en bombastische Push The Envelope passeren de revue en er worden twee nieuwe nummers, Apollo en Dynamite, gespeeld. Het geluid klink lekker vol waarvan de gitarist af en toe ook de tweede keyboard gebruikt. Na een uur spelen eindigen ze het Heart Attack. 

De toegift begint met het mooie langzame Hero waarbij Mette die toch zichtbaar geniet van het geheel op rand van het podium gaat zitten. De mobiele camera’s gaan al snel in de aanslag om een mooie foto van haar te maken. Na het nummer Major volgt al snel het nummer waarop iedereen staat te wachten ….The Golden Age zodat op swingende wijze aan deze toch wel korte show een eind komt. Maar niet voordat Mette nog even een foto van de toeschouwers in de zaal maakt. 

The Asteroids Galaxy Tour speelt een goede set met voornamelijk nummers van hun jubileumalbum. Het geluid was goed, ondanks de soms dominante echo in het begin Het was kort maar krachtig, maar veel fans waren daar niet mee bezig. Na afloop zit de ene helft direct op de mobiel om te kijken hoe Ajax heeft gespeeld. De andere helft zit geduldig bij de merchandise stand te wachten op Mette die na een kwartier langskomt en ruim de tijd neemt voor een handtekening, een foto en een praatje.

Dit artikel is geschreven voor Rockportaal: https://www.rockportaal.nl/the-asteroids-galaxy-tour-oosterpoort-groningen-23-10-2019/

Stadspark Live - Stadspark Groningen 22/06/2019 

Eindelijk maar toch. Groningen heeft zijn eerste grote internationale muziekfestival. Vandaag barst de eerste editie van Stadspark Live los in het Stadspark in Groningen. Een ééndaags festival met zes artiesten, georganiseerd door MOJO in samenwerking met SPOT Groningen (Oosterpoort) en de gemeente Groningen. 

Al een tijd werd er gespeculeerd dat organisatiebureau MOJO in Groningen interesse had om een festival met (internationale) allure te organiseren. Op 18 december 2018 kwam het verlossende persbericht,  inclusief direct al wat grote namen voor op het affiche; Sting en Anouk. Een festival waar het niet alléén om de muziek zal draaien, maar ook een food-festival voor een gezellig randprogrammering moet zorgen. 

Het was altijd al vreemd waarom een muziekstad als Groningen geen eigen festival heeft. Groningen dat toch bekend staat om het internationale evenement Eurosonic/ Noorderslag en een bruisende stad is waar elke dag in tenminste één café wel livemuziek te horen is. Daar komt bij dat het Stadspark met het Bevrijdingsfestival en Kingsland laat zien dat het zich uitstekend leent voor festivals. In 1999 traden de Rolling Stones er op en een jaar later Tina Turner. Waarom dit nooit is doorgezet weert ik niet, maar sindsdien is Groningen wel verstoken gebleven van een groot festival of internationale act. 

Daar komt dus vandaag verandering in met Stadspark Live. Met een tas fotospullen ga ik op de fiets richting Stadspark. Een thuiswedstrijd voor mij en toch benieuwd hoe dit festival zal lopen qua organisatie beleving. Het weer werkt mee. Zonnig, in de middag wat bewolking en vervolgens tegen de avond weer opklaringen. Dat Groningen een fietst stad is, bewijst de lange rij fietsers die voor en achter mij rijden. 

De formaliteiten bij de ingang zijn binnen 30 seconden geregeld. Ze weten direct dat ik namens Rockportaal kom en krijg direct de pers/ foto-accreditatie + aanvullende informatie waar ik mij melden moet; Het scheidsrechtershuisje waar een kantoortje is ingericht waar de pers zich kan vestigen. Kennis gemaakt met Martin van MOJO en de eerste informatie over het fotograferen van  Anouk en vooral bij Sting op het mededelingenbord. 

De eerste act is een zanger uit de regio (Emmen) die voornamelijk bekend is van Skik. We hebben het over Daniël Lohues die in de jaren ’90 met nummers als op fietse en ’t giet zoals ‘t giet redelijke hits hadden. Ofschoon Skik nooit officieel uit elkaar is, treden ze niet meer op. Maar Daniel is nog wel actief als zanger. In maart 2018 komt zijn laatste album Vlier uit met de single A28. Exact om 13.00 uur wordt het festival geopend door niemand minder dan Bert Visscher die op zijn cabaretachtige manier direct al zorgt door een leuke sfeer. 

Daniël Lohues gaat er direct stevig in laat met zijn band duidelijk zien dat ze er zin in hebben. “Het wordt een mooie dag”, roept de uit Erica (Emmen) woonachtige Drent in het dialect. De ene hit, zoals Hier kom ik weg en Op fietse na de ander wordt gespeeld en het publiek zingt uit volle borst mee met o.a. ‘t Giet zoals ’t Giet. De band speelt strak en het geluid is prima. Het festivalsfeertje zit er al direct goed in. 

Dat is zeer zeker ook geval als Ronnie Flex & Duexperience als tweede band acte de presance geeft. De wat jongere generatie neemt zoveel mogelijk de voorste rijen in met hun mobieltjes in de aanslag. Een enkele diehard fan mag zelfs voor de barrier plaatsnemen. 

Laat ik maar direct met de deur in huis vallen! Ronnie Flex is zeker niet mijn muzieksmaak. Maar feit is wel dat Ronnie Flex een absolute hitmachine is en de afgelopen jaren is uitgegroeid tot het boegbeeld van een reeds succesvolle hiphopartiesten die Nederland rijk is. In 2018 was hij één van de artiesten die met de helikopter act ook al het stadspark aandeed en tourt nu met zijn 9-koppige band Duexperience  door Nederland voor uitverkochte zalen. 

Zijn optreden is in één woord geweldig en ook proactief. Hij speelt met het publiek en als hij vraagt of één van de meisjes een haar stiekje heeft zodat hij zijn haar kan vastmaken, regent het stiekjes op de verder onbewolkte dag. Ook wilde hij halverwege zijn optreden eens horen hoe het is als hij Sting was. Nou dat heeft hij geweten. Het laat ook duidelijk zien dat de meeste bezoekers toch voor Sting komen. 

Toch, en ik heb het al gezegd, vind ik zijn (reggae)muziek tamelijk ééntonig. Maar daar liggen de fans niet wakker van. Maar het optreden mag er zijn en past ook zeker bij de line-up. Ronnie komt bij mij in eider geval goed en sympathiek over. Ben alleen heel benieuwd wat er nu in zijn tasje zit dat hij het 60 minuten durend optreden bij zich draagt….. 

Rond 16.00 uur is het wachten op één van de klappers van dit festival; Tom Odell. De pauze wordt 15 minuten opgevuld door Alex Ploeg, een cabaretier vooral bekend van Klikbeet. De vraag reist wat hij op zo’n festival doet. Zijn (soms grove) grappen vallen niet bij iedereen in de smaak. Het lijkt mij ook moeilijk om in je ééntje 25000 mensen te vermaken op een open terrein en ik had de indruk dat het publiek wel wat anders aan hun hoofd hebben. Wachten op de singer-songwriter uit Engeland. 

Tom Odell is geen onbekende in het Stadspark. In 2017 trad hij al eens op tijdens het Bevrijdingsfestival. Tom Odell, ontdekt door Lilly Allen,  wordt wel vergeleken met Leonard Cohen en beklom met zijn eerste album Long Way Down (2013) de Europese hitlijsten. In 2018 kwam zijn nieuwste album Jubilee Road uit. 

Maar wauw, wat een geweldige zanger en wat een stem heeft die man. Het is best voor te stellen dat men soms met tranen in de ogen naar hem zit te luisteren en te kijken. In zijn witte pak en zwart overhemd achter een grote piano speelt hij al zijn hits zoals Real Love en Can’t Pretent en uiteraard Another Love. Deuntjes met klassieke invloeden en soms wat herkenbaars zoals een hele korte uitvoering van Piano Man (van Billy Joel). Nou deze pianoman zorgt ervoor dat het op dit moment echt genieten is geblazen. Je vergeet zelfs dat je maar drie nummers mag fotograferen en dus niet moet luisteren maar vooral je foto’s moet maken. 

“Vreemd gevoel, dat je voor 25000 mensen mag optreden tijdens een festival”, zegt Arjen Lubach die, voordat the Specials mogen opdraven, zijn 15 minutes of fame krijgt op het podium. Wat Alex Ploeg niet lukt, krijgt Arjen wel voor elkaar. Vol zelfspot en actie krijgt hij in ieder geval de voorste rijen onder zijn aandacht. In één overactieve sketch brengt hij het publiek aan het lachten en zijn 15 minuten zijn voorbij voordat je er erg in hebt. Grappig ook dat zelfs tijdens dit optreden de persfotografen maar beperkt foto’s mogen maken. Na 5 minuten worden wij verzocht de pit te verlaten. Is het bij de artiest na de eerste drie nummers, bij een cabaretier schijnbaar na de eerste drie grappen, zeg ik nog tegen de persbegeleidster die het overigens uitstekend doet. 

Tja, en dan the Specials. Ik ken ze nog van de jaren ’70 en heb ze ooit live gezien tijdens een CountDown-optreden samen met Madness en the Selectors. Drie bekende bands die deel uitmaakte van het 2-tone label. Met hun 2-tone-ska zorgden ze voor een nieuwe beweging in het Verenigd Koninkrijk en werden in die jaren de meest invloedrijkste band in de Engelse muziekgeschiedenis. In die jaren ook vrij berucht. 

Daar is nu geen sprake meer van al verraden “protestborden” op het podium nog wel hun verleden. Met hun Encore-tour doen ze vandaag  Groningen aan. Genoemd naar hun nieuwe album die in februari dit jaar uitkwam. Hun eerste album sinds 1980! 

Het swingt direct maar vond Terry Hall (zanger van het eerste uur) er wat down uitzien. Waarschijnlijk heeft dit te maken met het feit dat ze eergister nog in Canada waren naar aanleiding van hun Encore-tour door de VS en Canada. 

Maar het mag de pret niet drukken. Ze doen het nog prima en de diehard-fans (herkenbaar aan hun geblokte kleding en hoedjes) vermaken zich net als de rest van het publiek prima. Alle bekende hits worden gespeelt, maar ook nieuwe nummers die gaan over maatschappelijk kritische vraagstukken van hun nieuwe album. Na afloop kan je rustig concluderen dat the Specials met hun dans- en feestmuziek nog lang niet uitgerangeerd zijn en de bandleden van het eerste uur, Lynval Golding, Horace Panter en natuurlijk Terry Hall nog uitstekend meekunnen. 

Wat Anouk betreft hoef je geen heel verhaal te schrijven. Je zou pagina’s tekort komen en direct maar met een boek beginnen (is die er nog niet?). Deze Haagse heeft al zoveel meegemaakt. Ze mag rustig bestempeld worden als één van de succesvolste zangeressen die Nederland op dit moment heeft. Op Pinkpop stal zij o.a. de show en dat doet ze ook hier op het podium. Met Girl opent zij haar optreden en de beuk gaat er direct goed in. Het was als fotograaf even afwachten wanneer we in de pit konden. Dat mocht niet bij de eerste drie nummers, maar pas bij de aanzet van Michel, haar zesde nummer van de setlist die grotendeels uit haar hits bestaat. Opvallend is dat ze van haar nieuwste album “Wen d’r maar aan” geen nummers zingt. Ofschoon ze zelf toegeeft een dagje ouder te worden waardoor een intro wat langer duurt omdat ze even moet bijkomen, staat zij nog steeds als een rockchick op het podium. Ze is goed bij stem en brengt het publiek met gemak tot één deinende  massa. 

Maar de meeste mensen komen toch vooral voor Sting. De hele dag zie je al mensen in een Sting (en een enkele the Police) T-shirt rondlopen. Kleedje op het veld, biertje of wijntje bij de hand en genieten van de zon die zich steeds meer laat zien. Met Message In A Bottle opent Sting om 21.30 zijn optreden die 1,5 uur gaat duren. Het is dan ook direct te verklaren waarom ze deze artiest als afsluiter hebben gekozen. Sting (Gordon Sumner) staat als een persoonlijkheid op het podium en binnen een minuut zit de sfeer er in. Gaaf is ook dat niet alléén nummers van Sting worden gespeeld, maar ook veel nummers van the Police als onderdeel van de My Songs European tour en de promotie van zijn gelijknamige album. 

Dat Sting een grootheid is, blijkt aan alles. Zijn muziek is top en alle grote hits komen voorbij. Live klinkt het allemaal geweldig en het is een superafsluiter van dit festival. 

Ook op de social media regent het positieve reacties en een live-blog dat door de organisatie nauwlettend wordt gevold, geeft louter positieve reacties. Met zijn Police hit Next To You, sluit Sting het festival af. 

Stadspark Live is een geweldig succes en met 25000 bezoekers met stip geslaagd en uitverkocht. De organisatie zit goed in elkaar en er was met alles rekening gehouden. Het festivalterrein was sfeervol ingericht met o.a. veel gekleurde kussens, supergrote strandstoelen, bankjes en een foodfestival waar voor elke doelgroep wel iets te eten valt en alles in één huisstijl. Wel soms lange rijen bij de friet- en hamburger kraampjes (puntje van aandacht), maar verder prima. 

Bert Visscher die alles aan elkaar praat doet het goed met soms leuke “huishoudelijke” mededelingen. Zo heeft  Anouk afgezegd en komt Imca Marina in de plaats en land Sting  zo op vliegveld Eelde…..als dit vliegveld dan nog bestaat! 

Maar de belangrijkste mededeling was toch wel dat na afloop van Stadspark Live er een vervolg komt…………….op 20 juni 2020.

Dit artikel is geschreven voor Rockportaal: https://www.rockportaal.nl/stadpark-live-stadspark-groningen-22-06-2019/

Level42 - Oosterpoort (Groningen) 27/10/2018  

Net niet uitverkocht, maar wel gezellig druk in de grote zaal van Oosterpoort in Groningen. Publiek van jong tot oud geduldig wachtend op het optreden van één van grootste hit machines uit Engeland. We hebben het over Level 42. Vanavond nemen ze in Groningen de aftrap van hun Nederlandse Eternity-tour die op 2 oktober begon in Glasgow.  

Level 42 is opgericht in 1980 waarvan alléén Mike Lindup en uiteraard Mark King nog deel uitmaken van deze bezetting. Level 42, de band met het ó zo kenmerkend funky/ jazz geluid mede door de baspartijen van Mark en de tweede stem van Mike. 

Hun allereerste singel Love Games (wat trouwens vanavond niet wordt gespeeld) wordt in Europa direct een grote hit en is de toon gezet voor meer hits die vanavond allemaal zo’n beetje de revue passeren.  

Voordat Level 42 in de Oosterpoort zijn opwachting maakt, zijn ze nog als surprise-act in de Martiniplaza waar ze te gast zijn tijdens het 10 jarig bestaan van Café Martini, dat onderdeel uitmaakt van RTVNoord. Het zou een interview worden, maar tot verrassing van iedereen speelt Mark de intro mee van Love Games dat door de Groningse rockband Vanderlinde wordt gespeeld.     

Het is al druk als ik een uur voor aanvang bij de Oosterpoort aankom. Rekening houdend dat er wel een fotopit zou zijn, blijkt dit niet zo.  Maar het lukt mij wel om vooraan te komen met de vriendelijke belofte aan een leuk echtpaar dat ik na drie nummers zou weggaan. Het valt mij op dat mensen niet alléén komen voor Mark King en Mike Lindrup, maar er ook fans zijn van Pete Ray Biggin, de drummer van de band die achter zijn enorme drumstel echter amper te zien is. Dat drumstel is een wel een fotomoment, want terwijl men wacht op de eerste tonen, worden er nog al wat foto’s van dit imposante drumstel gemaakt.  

Die eerste tonen beginnen rond 20.30 uur als de lichten in de zaal uitgaan en de intro klinkt van Running in the Family. De 7-koppige bandleden, allemaal in het zwart gekleed, komen het podium op waar direct de basgitaar van Mark opvalt vanwege de rode led lampjes. De toon wordt direct gezet met het instrumentale Heathrow en The Sun Goes Down (Living It Up).   

Als Starchild wordt ingezet, gezongen door Mike Lindrup, wordt duidelijk dat dit een feest vol hits zal worden en er een leuke dansbare avond te wachten staat waarbij de mooie lichtshow met de opvallende ronde cirkels voor de sfeer zorgt. Het geluid is volgens sommigen misschien iets te hard, maar dat kan de pret niet drukken.   

Natuurlijk heb ik van Level 42 gehoord en ken wat hits van hun, maar het valt mij op dat ze meer herkenbare nummers spelen dan ik zelf had gedacht en kan je concluderen dat deze Eternity-tour daarom best te omschrijven is een best-off-tour. Zo’n beetje al hun hits worden gespeeld; het mooie Leaving me Now, het instrumentale Sandstorm, Something About You en (vind ik persoonlijk) hun beste nummer Heaven in My Hands als mooie afsluiter.  

Uiteraard kan een toegift niet uitblijven. “Do you want lessons in love!”, schreeuwt Mark door de zaal, waarna direct wordt ingezet op één van hun grootste hits Lessons In Love, gevolgd door Build Myself a Rocket en de definitieve afsluiter Hot Water. 

Tijdens de toegift, danst niet alléén de hele zaal, maar ook de band doet de nodige danspasjes, staan ze te springen op het podium en geeft ook de blazerssessie tot slot stuk voor stuk nog even een show weg.  

Level 42 speelt live enorm goed en niet alléén Mark en Mike trekken de aandacht, maar ook Nathan King (de broer van…) op gitaar, Nichol Thomson (trombone & vocals), Dan Carpenter (trompet & vocals), Sean Freeman (sax & vocals) en natuurlijk drummer Pete Ray Biggin die inderdaad enorm goed drumt. 

Met de woorden “we see you in 2020” sluit Level 42 het optreden af en gaat het publiek richting bar en merchandise stand om nog even lekker na te genieten.

Dit artikel is geschreven voor Rockportaal: https://www.rockportaal.nl/level-42-oosterpoort-groningen-27-10-2018/

Inge van Calkar is gereset. 

Albumpresentatie “Reset” Inge van Calkar – 29 september 2018 Vera Groningen. 

Haar grootste droom, in het voorprogramma van Florence and the Machine vertelt ze in een interview in het Dagblad van het Noorden naar aanleiding van de presentatie van haar nieuwe album Reset. We hebben het over Inge van Calkar die vanavond in een volle Vera haar nieuwe album presenteert. Een album met een verhaal. Trad ze de week ervoor nog op in Hamburg, direct daarna werd haar nieuwe single “River” positief ontvangen door Rob Stenders die de plaat verschillende malen draaide op radio 2.  

De Inge van Calkar die ik ken is nu een (totaal) andere Inge die ik al jaren volg. Het meisje met de gitaar die voornamelijk folk en poppy-nummer speelt, staat nu als een heuse vamp op het podium. Zelfverzekerd met een goede band achter zich. De nadruk op haar (nieuwe) imago waar de kleur wit een belangrijk element is. Deze opbouw zag je al aankomen. Haar zelf geplaatste foto’s gingen soms al in de richting van highkey. Haar kleding, inclusief schoenen, werd wit en de nieuwe Fender gitaar moest dus ook wit zijn, evenals haar microfoonstandaard en snoer. Met de bandleden in het zwart, komt zo alle nadruk op Inge te liggen. Kortom, er is nagedacht over haar image en show.   

De toenmalige singer songwriter speelde haar nummers op het podium en dat was het. Totdat ze zelf aanvoelde dat dit niet was wat ze wilde. Ze werd zelfverzekerder en dat moest ook op het podium duidelijk naar voren komen met meer durf, meer lef en vooral krachtiger. Dit getuigd ook van het feit dat een vorig album door haar achteraf doodleuk werd afgekeurd. Een stap in de goede richting, want je moet het maar kunnen. Inge deed het. Ze vond zichzelf opnieuw uit, draaide in haar hersens de “resetknop” in en creëerde een andere Inge. En wat voor één. Inderdaad vol zelfvertrouwen en niet meer het “meisje met de gitaar”, maar een echte vamp.  

Binnenkort staat ze het voorprogramma van Gard du Nord wat ze ook al heeft gedaan tijdens de tour van Van Dik Hout en De Dijk. Maar het wordt tijd dat ze zelf de hoofd act wordt. Spelen als support-act is opzicht wel leuk, voor je eigen promotie maar de mensen komen voor de hoofd act.   

Maar Inge van Calkar is op de goede weg en wat ik hoor met een goed team om haar heen die weet wat ze wil. Ik denk dat Noorderslag, HET podium waar Nederlandse band zich kunnen profileren voor een breed (vak)publiek, een graadmeter zal zijn. Het zou vreemd zijn als Inge met haar band niet op 19 januari 2019 in de Oosterpoort staat.  

En nog even terug te komen op haar voorprogramma’s. In maart 2019 komen Florence and the Machine met hun “High as Hope-tour” naar Nederland. Jammer genoeg al met een support act (Young Fathers). Maar als ik ooit eens lees dat ene Inge van Calkar in haar voorprogramma speelt, zou dit zeker niet slecht zijn. 

Inge van Calkar en Florence Welsh (frontvrouw van Florence and the Machine) passen wel bij elkaar. Twee sterke, krachtige vrouwen met mooie muziek.  Met ‘High As Hope’ gaat Florence terug naar haar roots: “It’s a pure expression of who I am now, as an artist, and an honest one.”, zegt ze. Hé, het lijkt Inge wel….. 

Anastacia - Oosterpoort (Groningen) 22/04/2018 

“De kleine vrouw, met de enorme stem” is terug in Groningen. Na haar optreden in mei 2016 tijdens haar “Ultimate Collection Tour” is zij vanavond in het kader van haar “Evolution Tour” weer terug op Groningse bodem. We hebben het over Anastacia, de power zangeres uit Chicago.  

Pas op late leeftijd (rond de 30 jaar was ze al) kreeg ze haar eerste grote hit “I’m Outta Love” en werd ze vooral in Europa enorm populair. Ze won met gemak de finale van the Cut op MTV, zeg maar de voorloper van American Idols, en bouwde ze rond de eeuwwisseling een grote schare fans op. 

Dat Anastacia nog steeds heel veel fans heeft, bewijst wel de bomvolle Oosterpoort die op het randje van uitverkocht staat. Dertigers en veertigers die geduldig en gemoedelijk staan te wachten wat er komen gaat. En zo te horen aan alle dialecten, niet alleen uit het noorden. Vooraan staan veel Engelstalige fans, jonge meisjes die de beginperiode van Anastacia misschien amper hebben meegemaakt. 

Een groot (half doorzichtig) doek hangt voor het podium zodat niemand kan zien wat zich achter dat podium afspeelt. Voor het doek staat een piano waar Lauren Ray haar support-act mag uitvoeren. Een Singer songwriter die met haar warm stemgeluid het publiek probeert op te warmen voor de grote show waar iedereen voor komt ……. 

Na wat formaliteiten (ik moet een foto-verklaring ondertekenen en de huisregels even doorlezen), kan ik vrij makkelijk met slechts drie andere fotografen tussen de barrier plaatsnemen met de strikte order dat we pas naar het podium mogen lopen zodra Anastacia opkomt. Toch wat verrassend, omdat wij ervan uitgingen dat we ergens achter in de zaal zouden worden neergezet. 

Iets later dan gepland begint de show met de mooie intro, gevolgd door één van haar grootste hits in Nederland Left Outside Alone. Het grote podium, voorzien van een stellage met trappen maakt direct indruk en de enorme lichtshow maakt er een groots geheel van. Even ben ik bang dat ze bij de eerste nummers achter op de stellage blijft staan, maar bij het tweede nummer Caught In The Middle, neemt ze toch de trap naar beneden richting podium. Tweede puntje waar ik bang voor ben, viel ook mee; haar bril. Artiesten fotograferen met een donkere bril op, vind ik nergens op lijken. Gelukkig valt dit bij de trendy brillendraagster erg mee. 

Het geluid is vol, soms bombastisch en net niet te hard. Live komt het allemaal goed uit en Anastacia maakt gebruik van alle hoeken van het podium, voorzien van twee zangeressen/ danseressen en een danser die haar goed aanvullen met zangpartijen en choreografieën. 

Uiteraard worden veel nummers van haar nieuwe album Evolution (sept. 2017) gespeeld, zoals de uptempo nummers Caugh In The Middle, Redlight en Before en het rustige nummer Why waar zij in een mooie jurk midden op het balkon door een super trouper in de spotlight staat. 

Eén van de vele hoogtepunten is een funk medley met nummers van Stevie Wonder en Prince waarbij keyboard speelster Holly Petrie even als zangeres de show mag stelen met het mooie gitaarspel van Anders Grahm, terwijl Anastacia van kostuum wisselt. De zaal danst genietend mee op de danspasjes van de dancers. Tijdens de show worden ook andere bandleden even in het zonnetje gezet, zoals bassist Orefo Orakwue en drummer Steve Barney, waarbij het publiek meeklapt op de maat van zijn drumsolo. Maar ook het publiek in de zaal wordt niet vergeten. Zo gaat ze in gesprek met fans vooraan bij het podium, zingt ze “happy birthday” vanwege de verjaardag van haar manager en maakt ze ruim reclame voor haar Anastacia-app tegen haar strijd tegen borstkanker dat zij twee maal heeft overwonnen. Met het gooien van T-shirts in het publiek sluit ze dit gedeelte af met een nummer dat niet op de setlist staat, Sweet Child Of Mine van Guns N’ Roses. 

Met het rustige nummer My Everything en de klapper I’m Outta Love als toegift sluit Anastacia een prachtige avond af.

Dit artikel is geschreven voor Rockportaal.

http://www.rockportaal.nl/anastacia-oosterpoort-groningen-22-04-2018/

Miss Montreal - Oosterpoort (Groningen) 13/04/2018 

Op vrijdag de 13de zou je liever binnen willen blijven, maar dit concert was te bijzonder om te laten schieten. Het is het samenzijn van twee bekenden die onder de naam Ysis al wat naam hadden gemaakt. Ysis stopt er in 2008 mee en ieder gaat haar eigen weg. Ik heb het over Inge van Calkar en Sanne Hans. Inge begint als singer songwriter onder de naam ZaZa en richt later haar eigen band Inge van Calkar op. Sanne gaat verder onder de naam Miss Montreal. 

Vanavond staan ze beide in een uitverkochte Oosterpoort in Groningen en is Inge oprecht trots dat ze in het voorprogramma mag spelen van haar grote vriendin Sanne Hans alias Miss Montreal. 

Ofschoon ik redelijk vroeg in de grote zaal ben, is de zaal al bomvol maar lukt het mij toch om redelijk vooraan te komen om mijn foto’s van de eerste drie te nummers te maken. Voor mij staat een jong meisje met haar moeder voor het voor haar wat te hoge podium. Beide fanatiek fan van Miss Montreal maar voor dochterlief de allereerste keer dat ze deze band nu live mag zien. Ze komen er speciaal vanuit Leeuwarden voor naar Groningen en ze glundert van alle kanten. 

Maar eerst het voorprogramma, Inge van Calkar. Een band die ik zelf al jaren volg. Een enkel nummer van haar eerste CD What Are You Waiting For (2009), staat nog steeds op mij playlist. Het is wel altijd weer een verassing met welke band samenstelling ze opkomt. 

Ik heb (voor mij gevoel) bij haar veel wisselingen meegemaakt, maar wat opvalt is wel, dat het er ook altijd weer op vooruit gaat. En je mag daarom concluderen dat ze in de loop der jaren echt is gegroeid. Zowel qua muziek, de poppy-liedjes hebben meer plaatsgemaakt voor electropop waarbij de effecten niet ontbreken, maar zeker ook haar performance heeft een flinke metamorfose ondergaan. De “lady in white” met haar eveneens witte gitaar maakt er een leuk optreden van waarbij haar pas uitgekomen nieuwe singel Imaginary uiteraard niet ontbreekt. 

Een half uurtje later is het beurt aan Miss Montreal en gaat de zaal 90 minuten lang luisteren naar een fanatieke zangeres, vol energie en met een soort humor dat alléén zij heeft. Het eerste positieve nieuws is dat ik weer vrijgezel ben, roept ze door de zaal. Het bier drinken is wat afgenomen, maar feestjes bouwen kan altijd nog en ze is blij dat ze stottert waar ze het in het nummer Tututu over zingt. Maar dan heeft ze liedjes als Rose, het mooie I Am Hunter en de helft van haar nieuwe album Again al gezongen. Ik moet zeggen dat de zaal wat rustig is. Zij speelt natuurlijk meer luisternummers, maar er zitten ook stevige (rock)nummers tussen waar best wel op gedanst kan worden. De zaal luistert wel aandachtig en pas bij het nummer Wish I Could gaan massaal de handen in de lucht. Van haar nieuwe album worden alle zeven nummers gezongen en ontbreekt natuurlijk ook haar eerste singel, wat tevens direct haar eerste grote hit werd, Just a Flirt niet. 

Met haar 6 koppige band waaronder een violist en cellist, komt het geluid vol over waardoor de hoge uithalen van haar stem goed uitkomen. Een aardige lichtshow inclusief stroboscoop, maken het geheel compleet. Het publiek is wat tam, maar geniet wel ofschoon er enkele zijn die meer over hun eigen belevenissen praten dan luisteren naar wat Miss Montreal allemaal te zingen heeft. 

Het voormalige kaasmeisje van de Slankie-reclame maakt er een goede show van en ze geeft zich vol overtuiging aan de zaal. Ze zingt niet alleen in het Engels, maar ook Nederlandstalige nummers ontbreken niet, zoals het emotionele nummer Zonder Jou en Alles Hier. 

Nog leuk dat de moeder en haar dochter na afloop van het concert naar mij toekomen om te vertellen dat ze genoten hebben. Tevens laat ze mij vol trots een foto zien waar ze samen met Inge van Calkar opstaat. Een setlist kan ze echter niet krijgen. En Miss Montreal zou ook niet bij de druk bezochte merchandise stand langskomen. Maar haar avond kan niet meer stuk.

Dit artikel is geschreven voor Rockportaal.

http://www.rockportaal.nl/miss-montreal-oosterpoort-groningen-13-04-2018/

10cc - Oosterpoort Groningen | 14 maart 2018 

Veel mensen staan er niet bij stil, maar deze band heeft een grote stempel gedrukt op de geschiedenis van de popmuziek en hadden wereld hits die tot op de dag van vandaag nog steeds worden gedraaid en bijna iedereen kent. We hebben het natuurlijk over 10cc, de band van Eric Stewart, Lol Creme, Kevin Godley en natuurlijk Graham Gouldman. Graham is niet alleen de man achter 10cc, maar ook een singer songwriter die voor vele andere bands hits heeft geschreven. Denk aan Bus stop van the Hollies en No Milk Today van Herman’s Hermits. Niet voor niets kreeg hij in 2015 een BMI-Award voor zijn prestaties en trekt hij met 10cc nog steeds uitverkochte zalen. Eric, Lol en Kevin, hebben de band inmiddels verlaten en maakt alléén Graham Gouldman nog deel uit van de oorspronkelijke band. 

Vandaag treedt 10cc op in de Oosterpoort in Groningen. En ofschoon dit concert niet is uitverkocht, zitten er toch iets meer dan 1000 mensen in de zaal, waar er 1200 in kunnen. Toch best vol met bijna allemaal veertigers die al zoekend naar hun stoelnummer een plek zoeken. Op stoelnummer inderdaad, want het optreden vindt plaats in de grote zaal met alléén geplaceerde zitplaatsen. Mijn stoelnummer was ergens bovenaan op het balkon, maar had geen zin om vandaar uit mijn foto’s te maken. Even nagevraagd en (bij uitzondering) mocht ik de eerste drie nummers tussen de paden in de benedenzaal fotograferen maar (op verzoek) niet voor het publiek staan. Met deze garantie van mijn kant, liet de bewaking mij helemaal vrij en kon ik gaan zitten op een lege stoel naast de geluidsman. De geluidsman, daar kom ik nog op terug. 

Een vrij lange intro begint als de lichten in de zaal rond 20.30 uur langzaam uitgaan en de mensen direct worden geconfronteerd met hun grootste hit Wallstreet Shuffle. Een hele reeds hits worden in snel tempo gespeeld zoals Life Is a Minestrone, Good Morning Judge en Silly Love (als echte rockers). In het begin oogt het wat robotachtig, maar na een paar nummers komen ze los en zie je het enthousiasme er vanaf stralen. Het publiek komt wat traag op gang. Maar moet er bij zeggen dat zittend kijkend naar een concert toch veel anders is dan staand. Je ziet ook weinig mensen die met hun mobiel aan het filmen zijn. 

Feel the Benefit is een lang nummer dat begint met een gave solo van Rick Fenn (gitaar) en loopt langzaam over in een soort rockopera met mooie overgangen en laten de bandleden zien dat ze live behoorlijk uit de voeten komen. Vooral Lian Hornal toont aan een veelzijdig muziekkant te zijn door tijdens de overgangen van muziekinstrument te wisselen en zowel percussions, keyboard als gitaar te spelen. De geluidsman swingt er ondertussen op los. O ja, de geluidsman. 

Het klinkt allemaal uitstekend en ontdek je dat je zit te kijken naar een band waarvan velen zeggen dat ze zonder Eric Steward en Lol Creme niet echt meer zijn. Maar als je ziet wat op het podium staat. Rick Fenn (gitaar, zang) en Paul Burgess (drums), zijn zij toch muziekkanten die vanaf het begin bij 10cc betrokken zijn geweest. Doe daar Lian Hornal (percussions, keyboard, gitaar en zang) bij die de hoge tonen van de bekende 10cc platen goed weergeeft en Keith Hayman (keyboard, gitaar, zang) die het geluid compleet maakt, moet al gauw toegeven dat deze 10cc niet voor de oude onderdoet. Graham Gouldman (bas) is met zijn leeftijd van net over de 70,  nog altijd vol energie. 

Dat is ook de geluidsman die naast mij zit. Als een dirigent speelt hij met zijn knoppen en schuifjes op zijn mengtafel en zwaait hij met zijn handen omhoog of omlaag op het ritme van de drums en het licht. Al swingend werkt hij zijn setje af en ik denk vaak een swingende agent die in Los Angeles het verkeer aan het regelen is. 

Zoals gezegd worden alle grote hits gespeeld en natuurlijk horen daar het schitterende meerstemmige I’m Not In Love en het ritmische Dreadlock Holliday ook bij. Het laatste nummer is tevens ook het eind van de show. Tijd dus voor de toegiften. Als eerste hun eerste hit Donna dat a capella wordt gezongen en tot slot de hit waar iedereen op staat te wachten …inderdaad, Rubber Bullets dat direct ook het hoogtepunt van hun 90 minuten durende show is. 

Trouwens, over hoogtepunt gesproken. Ga eens op Google zoeken waar de naam 10cc (al is het een gerucht) vandaan komt..

Deze recensie is geschreven namens Rockportaal

http://www.rockportaal.nl/10cc-oosterpoort-groningen-14-03-2018/

We Ghosts - LOLA Groningen - 5 maart 2018 

Wat krijg je als een Zweedse zangeres/ gitariste (Gotenborg) die op 11 jarige leeftijd les krijgt van een operazangeres (Monica Janner) samenvoegt met een uit Engeland afkomstige Django Reinhardtachtige multi-instrumentale gitarist met een kenmerkend geluid? Inderdaad….We Ghosts.  

Ik heb het over het Engels/ Zweeds zangduo bestaande uit Jenny Woodall (J.J. Woodall) en John Woodall die vooral in Engeland en Scandinavië succesvol zijn op festivals en met name in Engeland veel op de radio zijn te horen.  

Als opstap naar hun tour door Zweden, maakte ze vandaag alvast de oversteek naar het vaste land van Europa om bij de huisfotograaf van LOLA (Eddy) te overnachten. En wat doe je als je toch ‘s avonds in Groningen bent? Inderdaad, je regelt even een optreden. Hun allereerste in Nederland!  

Ondanks het feit dat LOLA ‘s maandags gesloten is, was men bereid om voor dit optreden de deuren te openen. LOLA Groningen is (ofschoon ze al een aantal jaar bestaan) één van nieuwe kleine bars die Groningen rijk is. Wat opvalt is hun afwisselende muziekkeuzes. Hebben de meeste bars (toch steeds) eenzelfde soort muziekgenre, bij LOLA kan je elke week een totaal andere band verwachten. Niet alleen uit Nederland (waar afgelopen weekend nog de Afterpartees optraden) maar ook uit Australië, de V.S., Engeland en Canada waar onlangs folk/ soul singer songwriter Kelly Sloan een leuk optreden gaf.  

In dit genre kan ook We Ghosts worden geplaatst en is het rond 20.30 uur gezellig druk en kneus als We Ghosts begint. Ze zetten direct vol in met uptempo-nummers en zien zo’n 30 toeschouwers twee uitstekende gitaristen die laten zien waarom ze aan de overkant van de Noordzee zo populair zijn.   

We Ghosts heeft inmiddels drie albums uitgebracht, waarvan Blue Wave in oktober 2017 uitkwam en uiteraard nummers van werden gespeeld. Hun sound komt goed over, is meerstemmig harmonieus en met twee gitaren plus alle technische (hulp)middelen inclusief drumbase, lijkt het net of er een complete band staat te spelen. De aanwezigen genieten zichtbaar en als Jenny met haar bereik van 4 octaven flink maar niet hinderlijk uithaalt, krijgt ze soms spontaan applaus. Het optreden is kneus en intiem en past precies bij de ambiance van de locatie. 

Veel nummers zijn onbekend maar ze spelen ook een enkele cover van onder andere het T-Rex nummer Children Of The Revolution en het prachtige Summertime (Billie Holiday), solo gezongen door Jenny waar de zaal even doodstil van wordt..   

Hun onbekende single Oh Theresa is een leuk, commercieel nummer om te horen en Seeds is ook een nummer waar je lekker op de bank naar kan luisteren. Beetje Rock & Roll bij Mr. Clean en verder een mengeling van pop, blues en jazzy muziek waarvan het nummer We Ghosts een kippenvel moment is en in de Nederlandse top 40 niet zal misstaan.  

Samengevat, We Ghosts is een leuk en goed zangduo dat op de (kleine) festivals en poppodia goed uit de voeten kan. Plannen zijn er om in de zomer nogmaals naar Nederland te komen voor wat optredens. Een slaapplek in Groningen hebben ze in ieder geval (bij de huisfotograaf van LOLA). Hun optreden en hun sound en vele optredens in Engeland en Zweden laten zien dat Nederland eigenlijk niet kan achterblijven.  

Eens zullen we meer van hun horen en ik hoop deze zomer al. 

Deze recensie is geschreven namens Rockportaal.

http://www.rockportaal.nl/we-ghosts-lola-groningen-05-03-2018/

Little Steven & the Disciples of Soul - Oosterpoort (Groningen) 27/11/2017 

Het was 16 oktober 1982 toen ik deze band voor het eest zag tijdens een uitzending van Rockpalast. De beroemde concerten die Live door de WDR werden uitgezonden. Al direct bij de eerste tonen had ik al snel door dat dit een leuke avond tv zou worden. Deze tonen waren van Little Steven and the Disciples of Soul, met Steven van Zandt als frontman en toen der tijd vooral bekend als sidekick bij de E-street band van Bruce Springsteen waar hij trouwens nog steeds deel van uitmaakt..

Vanavond treden ze op in de Oosterpoort in Groningen in het kader van zijn Soulfire-tour en promotie van zijn gelijkwaardige album. Zoals de pers al omschreef, een album met vette soul en voornamelijk covers die Steven voor anderen had geschreven. Een album ook die Little Steven and the disciples of Soul weer terugbrengt naar hun roots.

Het publiek staat al rijen dik voor de deur van de Oosterpoort in Groningen als ik aan kom lopen. Het komt niet vaak voor (of eigenlijk helemaal niet) dat ik 20 minuten moet wachten voordat ik eindelijk door de portier wordt binnengelaten in de zaal die dan al voor een groot deel gevuld is met voornamelijk publiek van tussen de 40 en 50 jaar. Een enkeling met een Bruce Springsteen-shirt. Gelukkig lag bij de receptie mijn fotopas klaar en kon ik snel naar binnen. Een positie innemen helemaal vooraan ging makkelijker dan gedacht, maar wat worden mensen lang tegenwoordig!

Een paar rasechte fans uit Duitsland lieten mij voorlangs zodat ik toch een redelijk goed zicht had op het podium. Die fans waren trouwens (toeval of niet) ook bij het concert geweest van de Rockpalast-uitzending en bij het concert in Carre in juni dit jaar, waar zijn grote vriend Southside Johnny (die de avond daarvoor in Paradiso speelde) als verrassing nog het podium opkwam.

Vanavond heeft Little Steven geen verrassing voor ons, maar het podium ziet er wel indrukwekkend uit. Maar liefst 14 muziekkanten had hij meegenomen; zijn Disciples of Soul.

De opening begint minder spectaculair dan ik dacht met Tom Patty’s Even the Losers, direct daarna gevolgd door de tittelsong van zijn nieuwe album, Soulfire waar direct zijn karakteristieke sound te horen is. Zijn gitaarriffs, de blazers en keyboard en natuurlijk zijn herkenbare stem. Met Blues Is My Business gaat het helemaal los en laten o.a. Marc Ribler op gitaar en Clark Gayton op Trombone zien dat niet alléén Little Steven de hoofdact op het podium is. Ook de drie achtergrondzangeressen Sara Devine, Tania Jones en Jacquita Perkings laten zich in hun kleurrijke jaren 70 discopakjes duidelijk zien en horen.

De nummers volgens elkaar in rap tempo op, afgewisseld met vertellingen over de mensen voor wie hij deze songs heeft geschreven en op zijn nieuwe album staan. De naam Southside Johnny komt veelvuldig voor. Opvallend nummer is Standing In The Line Of Fire, waarbij ik even denk aan een westernfilm met Clint Eastwood. Niet alleen nummers van zijn nieuwe album worden gespeeld, ook zijn vroegere werk komt aan bod zoals Until the Good is Gone, Angel Eeyes en natuurlijk het rustige Princes of Little Italy met de begeleiding van Lowell Levinger op mandoline en Andy Burton op accordeon. We dutten even in bij een aantal reggae nummers, Leonard Peltier en I’am a Patriot maar op het eind van de show die dan al bijna 2 uur duurt, gaat het nog even los met Bitter Fruit en als afsluiter zijn bescheiden hit Forever. Na twee uitbundige toegiften I Don’t Want To Go Home (en dat wilde niemand) en Out Of The Darkness is het na 2,5 uur en 24 nummers toch welletjes en gaat het publiek tevreden naar huis of even langs bij de merchandising.

Little Steven and the Disciples of Soul is een goede (rock)soul band en de inmiddels net 67 jarige Steven van Zandt maakt er in zijn altijd getooide gipsykleding met bandana nog altijd een hele show van.

Deze recensie is (incl. de foto's )ook te lezen op de site van Rockportaal

http://www.rockportaal.nl/little-steven-the-disciples-of-soul-oosterpoort-groningen-27112017/

Brit Floyd; een echte Pink Floyd!    

Het was Damain Darlington die als bandlid van the Australian Pink Floyd Show vond dat het qua detail beter en fijner kon en begon in 2011 met zijn Brit Floyd.

Een meeslepende show waar alle aspecten van de echte Pink Floyd moeiteloos worden meegenomen inclusief de animaties en de indrukwekkende licht- en lasershow. De vraag doet zich wel voor of bijna € 50,-  voor het kijken naar een tributeband niet te duur is. In negen van de tien gevallen doe je dit niet. De laatste keer dat ik dit heb gedaan was (toevallig) bij the “Aussie” Australian Pink Floyd Show!

Brit Floyd, zoals gezegd opgericht in 2011 in Liverpool, wordt door de fans nog altijd gezien als de enige echte Pink Floyd-tributeband ter wereld en op dit moment bezig met zijn “Immersion Word Tour 2017” waar vanavond de Oosterpoort in Groningen wordt aangedaan.

Eigenlijk kreeg Rockportaal de accreditatie van Mojo voor de AFAS in Amsterdam op zondag 22 oktober. Maar omdat ik zelf bijna 800 meter van de Oosterpoort afwoon, de reis met de trein duurder is dan een ticket in Groningen en het feit dat ik de show niet helemaal af kan zien omdat ik ook nog de trein terug naar Groningen moet halen, besloot ik zelf maar een ticket te kopen en ging ik puur voor het schrijven van een recensie omdat voor het fotograferen in de Oosterpoort geen toestemming kwam. Dat ga ik dus proberen met mijn mobieltje.

De zaal is al behoorlijk vol als ik binnenkom. Zoals verwacht het merendeel bovenin de zaal om toch vooral naar het totaalbeeld te kijken.  Uitverkocht is echter niet en echt dringen om een plek in de zaal hoef je niet. Mensen van verschillende pluimages kom je tegen, van (heel) jong tot (heel) oud. Van echtparen die er een echt avondje uit van maken, inclusief net pak en wijntje, tot oude jongeren in Pink Floyd T-shirt en misschien ooit eens de echte Pink Floyd live hebben meegemaakt. Het toont wel aan dat hun muziek eigentijds is en in alle leeftijdscategorieën nog steeds populair.

Precies om 20.00 uur gaan de lichten in de zaal uit en word de intro ingezet met het rustige Cluster One met Damain Darlington op gitaar en Rob Stringer op keyboard langzaam aangevuld met de overige leden van de band die inclusief drie achtergrondzangeressen uit negen bandleden bestaat. Met het daaropvolgend nummer What Do You Want From Me, presenteer direct de hele band zich.

Hun eerste door jong en oud bekende nummer is Another Brick In The Wall Part 2, die na de intro volop wordt meegezongen. Het quadrafonisch geluid is zo prachtig dat je de illusie hebt dat de helikopter die je hoort echt boven je hangt. En met de bijhorende, opzwepende gitaarsolo van Damian in combinatie met de mooie animatie op het typische grote ronde scherm, waan je je in de tijd van de echte Pink Floyd, hoewel ik deze nooit echt live hebt gezien maar alleen ken van de video en TV.

 Al vrij snel komen de bekendere nummers aan bod met voor mij One Of These Days met de basintro van Ian Cattell als hoogtepunt van de eerste helft van de show. Jammer is echter wel het gemis van Algi, de Pig, het opblaasbare varken. Maar waarschijnlijk was de grote zaal hier net iets te klein voor? Met Dark Side Of The Moon eindigt de eerste helft van de show met een break van 20 minuten.

Stond ik in eerste instantie vooraan in de zaal omdat boven geen plek was, tijdens de pauze besluit ik toch naar boven te gaan, waar gelukkig ineens wel plek is. Na de pauze wordt direct ingezet met mijn favoriete nummer Astronony Domine en zie ik in de loop van dit tweede gedeelte pas hoe indrukwekkend hun licht- en lasershow is. Had ik gedacht dat er velen met hun mobieltje opnames zaten te maken. Dit viel eigenlijk best wel mee. Maar bij de eerste noten van het immens populaire Wish You Were Here, zag ik er ineens tientallen in de lucht. Langzaam wordt er toegewerkt naar een (indrukwekkend) hoogtepunt met nummers als Pigs on the Wings 1 en Dogs, een hommage aan het album Annimals dat 40 jaar geleden werd uitgebracht, Time en Money en begint de zaal steeds meer te geloven dat er een echte Pink Floyd staat. Vooral het nummer The Great Gig In The Sky met de solo van zangeres Angela Cervantes is een echt kippenvel moment.

Met de verwachte afsluiter Confortably Numb, zonder disco bal, eindigt hun wervelende show en verlaten de bandleden met een staande ovatie het podium. Met twee toegiften Not Now John en (mag niet ontbreken) Run Like Hell komt er na drie uur een eind aan een geweldige avond.

Was dit een echte Pink Floyd? Volgens een kenner niet helemaal omdat Pink Floyd erom bekend staat dat ze altijd met een vast verhaal werken; een begin, een midden en een eind zoals hun projecten Dark Side of the Moon en The Wall. Brit Floyd moest in drie uur tijd hun hele tijdslijn laten passeren dat ze goed deden door steeds bij een nieuw nummer bij de intro het jaar van herkomst te projecteren.

Maar Brit Floyd legt de lat vrij hoog en wat ik hoorde was deze show bijna perfect. Was Brit Floyd € 50,- waard? Voor dit bedrag krijg je wel een indrukwekkende show van drie uur en alléén al hun licht- en lasershow is al het kijken waard.

Zie ook: http://www.rockportaal.nl/brit-floyd-oosterpoort-groningen-21102017/

Amy Macdonald - van 90.000 naar 2000 

Een verschil in bezoekersaantal, zegt ze tijdens het optreden in de Oosterpoort in Groningen. Dat is wel een verschil, met het optreden in Wenen waar maar liefst 90.000 toeschouwers waren. Maar wel mooi dat jullie er zijn. Een bijna uitverkochte Oosterpoort in Groningen met 2000 fans kijken en luisteren naar het optreden van Amy Macdonald.

Met haar “Summer 2017”-tour, die begon op 6 maart 2017 in Tivoli Utrecht, doet ze vanavond Groningen aan. De Schotse zangeres met haar leuke accent begon stipt om 21.00 uur nadat de Amsterdamse zanger/ gitarist Midas het voorprogramma had verzorgd en de zaal direct al meekrijgt met zijn best wel goede nummers.

De opening met Amy begint met het krachtige Under Stars, de titel van haar nieuwe album dat in februari jl. uitkwam , gevolgd door Dont Tell Me That’s Over en Sparks. Drie vlotte uptempo nummers zodat de sfeer er direct inkomt.

Fans, van jong tot oud hebben al snel de smaak te pakken en Amy heeft geen startproblemen om de zaal op te warmen. Het gaat eigenlijk direct en zonder moeite. Met snel daarna spelen van één van haar hits Mr Rock and Roll, is de zaal helemaal verkocht. De band speelt erg goed en het publiek mag met Slow It Down ook nog meezingen. Eerst de mannen, gevolgd door de vrouwen, dan de voorste rij met tot slot de achterste rij met het zingen van de woorden Down, Down, Down.

Het eerste rustige nummer is het mooie 4the July, over haar kinderjaren in New York tijdens Independence Day dat erg ingetogen wordt gezongen. Dan komt ook haar mooie, heldere maar herkenbare stem naar boven. Want zingen kan ze en haar begeleidingsband is ook goed op dreef zoals blijkt bij Love Love, misschien wel één van de hoogtepunten tijdens dit concert.

Dacht ik eerst dat de vele gitaarwisselingen het tempo uit de show zouden halen, niets is minder waar. Als een geoliede machine dendert ze als een trein door haar nummers heen. Af en toe met een praatje en een grapje. Uiteraard ontbreken haar hits Poison Prince en uiteraard This Is The Life, haar eerste hit in Nederland, niet. Het eind sluit af met Life In A Beautifull Light. De drie toegiften zijn voornamelijk akoestisch waarna de band met het allerlaatste nummer Lets Start A Band, zich nog even kan uitleven. Dat doet het publiek ook waardoor er mede door de lichtshow een leuke sfeer ontstaat.

Amy Macdonald maakt er een mooie show van. En ofschoon ze ooit in een interview zij dat ze vond dat haar nummers weinig op de radio worden gedraaid, heeft ze in Groningen althans genoeg fans. Haar aanstekelijke folkmuziek met de (soms) rauwe rockrandjes komt goed uit de verf. Wel is het misschien zo dat haar herkenbare stem en muziek het bij de mindere fans wat ééntonig maken, maar daar heb ik in ieder geval deze anderhalf uur geen hinder van ondervonden.

Zie ook: http://www.rockportaal.nl/amy-macdonald-oosterpoort-groningen-25062017/

Sascha Elisah is Weatherproof | EP presentatie Lola Groningen | 28 april 2017  

Voor het eerst met een band, een lading zelfvertrouwen en een gezellige club mensen om haar heen, presenteert Sascha Elisah (Sascha Bruinsma) haar EP “Weatherproof” in Lola Groningen.

Na jaren succesvol met alléén haar gitaar de podia af te spelen, gaat vrijdag 28 april eindelijk een wens van haar in vervulling en presenteert ze zich inclusief een 4-koppige band in Lola Groningen. Waarom niet eerder? Ze wilde toch eerst zelf haar eigen geluid verder ontwikkelen en meer bouwen aan haar zelfvertrouwen.

Ze ontwikkelde zich als Country zangeres in Nashville toen ze 18 jaar was en schreef haar eigen “poppie-nummers” met een country-randje zoals ze zelf zegt. Invloeden die ook vanavond duidelijk hoorbaar zijn. Met invloeden van o.a. Miranda Lambert en Taylor Swift waar ze veel covers van speelde, komt ze vanavond met eigen zelfgeschreven nummers.

Na wat voordrachten van dichter Philip Rozema (met o.a. een mooi gedicht over de wifi) en een optreden van I Took Your Name (ze konden Sascha van een video-sessie bij de bouwput, waar nu de Euroborg staat), begint rond 22.00 uur Sascha met haar band. Een band dat bestaat uit leden van Swinder en Town of Saint. Muzikanten die ook betrokken waren bij de totstandkoming van de EP.

Je kan merken dat het in de studio al klikte en ook muzikaal past het allemaal goed bij elkaar. De band speelt alsof ze al jaren samen optreden en het plezier straalt ervan af. Liedjes voornamelijk over (mislukte) vakantie liefdes, dromen en onzekerheden als meisje van 25. “Storm Make Trees Take Deeper Roots”, staat niet voor niets aan de binnenkant van haar EP die iedereen die een (liefst) grote (of kleine) donatie doet gratis kan meenemen, uiteraard inclusief een handtekening.

Alle nummers van haar EP worden gespeeld en Sascha en haar begeleidingsband bestaande uit Gijs van Veldhuizen op gitaar/ piano, Daniel de Jong op drums, Bas Sligter (hoe kan het ook ….op bas) en Berend Rombouts op gitaar, spelen vol overtuiging.

Het laatste nummer “At Least We’re Shining” is van alle leuke nummers ook tevens het beste nummer van de avond. Een uptempo nummer waarvan de eindsolo van Berend (hij mocht van mij nog wel even zo doorgaan) mij direct doet denken aan de eindsolo’s van Emmylou Harris “Luxury Liner” tijdens haar live uitvoeringen.

Sascha is een zangeres waar (naar mijn volle overtuiging) veel meer uit te halen is. Op het podium mag het brave er wel iets van af (over haar grens heen) met wat meer uptempo nummers. En dat kan ze, zoals ze vanavond bewijst.

Of een tour met haar band er komt? We zullen het zien. Eerst gaat ze begin mei nog de support act doen bij Franky Ballard en wil ze proberen wat festivals in Nederland te doen, voordat de aandacht naar het buitenland gaat. Ze is op de goede weg en met haar netwerk, opgebouwd tijdens haar Popronde-tour, radio-optredens en (sinds kort) een boekingskantoor, zullen we veel van Sascha Elisah  blijven horen.

Mr.Wallace - Album presentatie VERA Groningen (22 april 2017) 

De periode van groot worden is aangebroken. Tenminste, als het aan Mr.Wallace ligt. Met de presentatie van hun Album “Breathe Again” is hiermee een eerste stap gezet.

Sinds het voorjaar van 2010 tourt deze 7-koppige ska-reggae formatie met frontvrouw Renske de Boer door Europa. Wonnen in 2011 het Rooie Oortjes festival en verschillende Pop-awards, worden uitgenodigd door 3FM en speelden o.a. in het voorprogramma van Madness.

“Breathe Again” is live opgenomen in de Electric Monkey studio in Amsterdam en bevat een gloednieuw evenwichtige en originele mix van bevlogen ska- en reggae nummers.

In een bomvolle VERA Groningen gaven ze, zoals verwacht, een swingende show weg met opzwepende muziek waar de zaal voluit in meeging. Bijna alle nummers van hun album werden gespeeld. Met het openingsnummer van hun album, “No longer Mine” komt de sfeer er direct al goed in. De bandleden geven een energieke show weg en tonen oprecht plezier in hun optreden. Speciale aandacht voor de uit Rusland afkomstige Pasha Scherbakov op trombone die de 7-koppige band komt versterken. In haar kanariegele pakje huppelt Renske over het podium en zweept het publiek vakkundig op. De band volgend.

Mr.Wallace is een band die het ver kan schoppen, hun ska-reggae muziek op de juiste wijze weten over te brengen en daarom onmogelijk kan teleurstellen.

Mr.Wallace bestaat uit: Renske de Boer : Zangeres |  Rutmer Gietema : Basgitaar | Anton Klunder : Drums | Hans Oosterhaven : Toetsen |  Bart van Nunen : Gitaar | Jelle Hoeksma : Saxopoon | Tobias Krüger : Trompet |  Pasha Scherbakov : Trombone (special guest)

Madness – Oosterpoort (Groningen) 05-12-2016 - Rockportaal 

Het is Sinterklaasavond. Maar niet overal komt de stoomboot uit Spanje. In de Oosterpoort in Groningen kwam vandaag een Nightboat To Cario met niet Sinterklaas aan boord, maar de jongens van Madness. Zij geven in een uitverkochte zaal een heavy monstersound-concert als onderdeel van hun Europese tour en ter promotie van hun recentelijk nieuwe album Can’t Touch Us Now.

Madness is een immens populaire Britse ska-band dat vooral in de jaren 80 hit na hit scoorde. Een band dat eigenlijk begonnen is als losgeslagen bende, maar langzaam een komische en serieuze noot toevoegde aan hun reputatie met steeds meer songs over serieuze zaken. Het was ook tevens één van mijn eerste bands die ik fotografeerde toen ik begon met concertfotografie; het Veronica’s Countdown-concert op 18 oktober 1980 in de Jaap Edenhal in Amsterdam.

De Oosterpoort zit al vol als ik binnenkom en bang dat ik ben dat ik door de hossende menigte heen en weer geslingerd zou worden, waren er tot mijn verassing barriers geplaatst, zodat ik mooi tussen de barriers en het podium mijn foto’s kan maken. Nadeel is wel dat je fotografeert voor een hoog podium. Geen drie nummers, maar vier nummers mocht ik fotograferen met daarbij de tip van de Oosterpoort om bij het vierde nummer NW5 achterin de zaal te staan omdat dan hun bandlogo vol in beeld komt. Zo braaf als ik ben, heb ik dit maar gedaan.

Als voorprogramma mag de Groningse band MrWallace de zaal gaan opwarmen wat ze uitstekend doen. Deze band brengt met veel uptempo nummers direct de sfeer in de al volle zaal, waar Renske de Boer, de zangeres van deze 7-koppige band, duidelijk dankbaar voor is.

Madness zelf begint om 21.00 uur. De show zit goed elkaar met mooie typisch Engelse achtergrond projecties en statements. Verder een uitstekende lichtshow, met wel de opmerking dat de bandleden soms in hun eigen schaduw staan te spelen. Live klink het ook bijzonder goed en zanger Graham “Suggs” McPherson is goed op dreef. Ofschoon de band al jaren bestaat, is de samenstelling nog altijd dezelfde als in het begin. De lolbroek Lee Thomson die met zijn saxofoon uitstekende het publiek bespeelt, Christopher Foreman “Chrissy Boy” op gitaar, Mark Bedford op de basgitaar, Daniel “Woody” Woodgate op drums en Mike Barson op piano. Een club muziekkanten die de vijftig is gepasseerd maar nog steeds met hun alom bekende pianodeuntjes en saxofoongeluid de typische Madness-sound nog altijd goed kunnen weergeven.

Het ging natuurlijk om de promotie van hun nieuwe album die (volgens de Oor) niet teleur stelt, maar ook geen grote hits zal opleveren. Niet alleen hun rustige openingsnummer Can’t Touch Us Now, maar ook nummers als Herbert, You are my everything, Mr Apples en vooral Mumbo Jumbo doen het goed, al is het publiek soms even afwachtend. Op het eind van hun 1,5 uur durende show komt de zaal pas echt los als hun grootste hits worden gespeeld zoals One Step Byond, waar het publiek voluit de intro meezingt, Baggy Trousers, Madness, wat ook massaal wordt meegezongen en House Of Fun.

Zoals de Sint met zijn stoomboot teruggaat naar Spanje, zo eindigt Madness met hun Nightboat To Cairo.

Zie ook http://www.rockportaal.nl/madness-oosterpoort-groningen-05-12-2016

ROCK WERCHTER 2016 – voorbeschouwing - Rockportaal 

Wat in 1975 begon als een rock & blues festival is uitgelopen tot een toonaangevend internationaal Popfestival.

We hebben het over Rockwerchter dat jaarlijks plaatsvindt in de laatste week van juni/ juli. Was het eerst een dubbelfestival Tornhout-Werchter, sinds 1999 is het gewoon Rock Werchter. Het festival is meerdere malen bekroond met de ILMC Arthur Award voor “beste festival”.

In deze 41ste editie (van donderdag 30 juni tot en met zondag 4 juli) wederom een paar grote namen waar Paul McCartney (donderdag), Rammstein (vrijdag), Red Hot Chili Peppers (zaterdag) en Florence and the Machine (zondag) de uitschieters zijn zonder andere grote namen tekort te doen.

Het begint de donderdag direct al met een line up waarvan Paul McCartney uiteraard de grote uitschieter is. Maar ook artiesten als Ellie Goulding, het sympathieke buurmeisje uit Engeland die met “Love Me Like Me Do” tot nu toe haar grootste hit scoorde, Jake Bugg die altijd blijft hangen in de jaren ’60 en de Kaisers Chiefs die ook al in 2006 op Werchter stonden. Nog een tip voor de donderdag? Gutterdämmerung, een stomme film die als een rockopera opgevoerd gaat worden. Afsluiter is Disclosure. Dansbare muziek van de broers Guy en Howard Lauwrence.

Topamusement op de vrijdag met wederom een line up dat er wezen mag. De Jazzy-tintjes van Parov Stelar die met zijn combinatie van house met een vleugje swing uit de jaren van Glenn Miller en Duke Ellington geheid the Barn zal laten swingen en Richard Hawley, de Frank Sinatra van Sheffield, eveneens in the Barn. The Offspring, waar eigenlijk weinig aan toegevoegd aan hoeft te worden en natuurlijk de tanzmetall van Rammstein als afsluiter.

De zaterdag sluit af met the Red Hot Chili Peppers en Editors op de mainstage waar in de middag ook onze Nederlandse trots Kensington optreed. Dat verlegen meisjes ver kunnen komen bewijst Alessia Cara die via het You Tube-kanaal ver gekomen is ’s avonds op Klub C optreedt. Let ook eens op Mura Masa met zijn electronic music en the Struts met hun sprankelende rockshow. En hou je hip hop met een beetje Jazz? BADBADNOTGOOD op Klub C.

Zondag is het al weer de laatste dag. Maar niet zonder kennis gemaakt te hebben met Låpsley met haar soulpop. Niet uit Scandinavië zoals de naam zou denken maar gewoon uit de buurt van Liverpool. Dat is wel Aurora (Aksnes), de lieve dame uit het Noorse Bergen die met haar liedjes en wat verlegen verschijning veel sympathie bij het publiek weet te creëren. Interessant is Elle King met haar country and bluesgrass muziek die met haar nummer “Ex’s and Oh’s” genomineerd werd door twee Grammy Awards. Lianne La Havas, Iggy Pop, James Bay en natuurlijk de afsluiter met Florence and the Machine hoeven geen nadere kennismaking. O ja, we waren begonnen met Scandinavië. Loop dan ook even langs bij Alice and the Roof ‘smiddag in the Barn. Betoverde muziek uit Bergen.

Zie ook http://www.rockportaal.nl/rock-werchter-voorbeschouwing

Joe Jackson – Oosterpoort (Groningen) – 21/02/2016 - Rockportaal 

Het is al weer 3,5 jaar geleden dat Joe Jackson de Oosterpoort in Groningen aandeed en dus was het tijd dat de pianovirtuoos uit Engeland nog even laat zien dat hij het pianospelen nog niet is verleerd. Dat gebeurt vanavond wederom in een stijf uitverkochte Oosterpoort waar Joe Jackson in het kader van zijn Last Forward-tour ook Nederland weer aandoet.

Groningen is hierbij de eerste stad en hij had er zichtbaar zin in. Dit keer in een kleine setting met drie ondersteunende muzikanten; Graham Maby op bass, Teddy Kumpell op gitaar en Doug Yowell op drums. Een sober podium met een eveneens sobere lichtshow. Met vier nummers alleen achter de piano opent hij met It’s different for girls, zijn meest succesvolle singel uit 1979, waarbij het publiek direct zachtjes meezingt maar niet direct los komt. Het begint een beetje povertjes waarbij zijn typisch diepe pianogeluid wel goed overkomt. De sfeer komt er echter niet helemaal in. Zelfs de cover van Joni Mitchell’s Big Yellow Taxi die in een heuse boogiewoogie uitvoering wordt gespeelt raakt het publiek niet of nauwelijks.

Er komt wat beweging in de zaal als het nummer Is she really going out with him wordt ingezet en bassist Graham Maby het podium opkomt en met mooie baspartijen Joe begeleidt. Met het daaropvolgende nummer Real Man wordt de band verder geïntroduceerd. Fast Forward is het nieuwe album van Joe Jackson waarbij het bekende geluid uit de jaren ’80 weer terugkomt en opgenomen is in Berlijn, Amsterdam, New Orleans en New York met al zijn invloeden waar hij uitgebreid op ingaat. Het openingsnummer van dit album, Fast Forward, heeft hij dan al gespeeld. Maar het ongetwijfeld mooiste nummer van dit album A little smile wordt (gelukkig) met de hele band uitgevoerd. Een uptempo nummer dat je bovendien niet meer uit je hoofd krijgt. Er worden meer nummers van zijn nieuwe album gespeeld zoals King of the City, Keep on dreaming en Ode to Joy maar het zijn toch voornamelijk zijn oude nummers die de revue passeren zoals het krachtige Sunday Papers, Be my number two en You can’t get what you want. Het nummer Peter Pan, wat eigenlijk een instrumentaal nummer is, is wel grappig zoals Joe Jackson dit zingt.

Zijn concert valt in de smaak bij het publiek, maar echt sfeervol wordt het niet. Of dit te maken heeft met het feit dat er alleen zitplaatsen zijn en iedereen gewoon stil in zijn of haar stoel zit? Misschien is de zaal ook wel te groot voor een concert dat in een kleinere, intiemere zaal beter tot zijn recht komt. De begeleidingsband speelt goed, maar de drummer komt soms te hard over en vooral de hoge tonen van Joe Jackson komen soms niet goed uit. Pas bij de toegiften Steppin’Out, jammer genoeg in een langzame uitvoering, en One More Time, komt de zaal los en gaat het publiek staan dansen. Met het Slow Song neemt de band stuk voor stuk onder luid applaus afscheid van het publiek en speelt Joe Jackson zijn laatste arrangementen van het nummer zoals hij begonnen is……alleen.

Zie ook http://www.rockportaal.nl/joe-jackson-oosterpoort-groningen-21022016

The Asteroids Galaxy Tour – de Helling (Utrecht) 04/05/2015 - Rockportaal 

Als je voor de zesde keer naar een concert gaat van the Asteroids Galaxy Tour, dan moet je ze wel goed vinden. En dat is zo. Maar het valt dan op dat je bijna zesmaal kijkt naar een zelfde show dat wordt opgevoerd, zoals ook vandaag in de Helling in Utrecht (de naam Tivoli wordt sinds kort niet meer gebruikt).

De diehards staan al voor de deur te wachten voordat ik rond 19.00 uur aan kom lopen. Een gezellige schare fans die hun ogen vooral hebben gericht op het openstaande raam boven de Helling waar Mette Lindberg, de zangeres van de band, op de rand van het raamkozijn zit. Ze geeft geen aandacht aan de fans die haar roepen, waarvan ik mij ook afvraag of zij het wel hoort. Van de fans had ik al begrepen dat het management nogal streng was en de bandleden bij aankomst geen handtekeningen mochten uitdelen en niet mochten poseren voor de (mobiele)camera’s. En de aanwezige fotografen hadden ook even het gevoel dat er een streng fotobeleid toegepast zou worden en het management voor publicatie de foto’s zelf wilde beoordelen. Ofschoon dit wel werd medegedeeld merkte ik er in ieder geval weinig van.

Om even na 19.30 uur ging de deur open en valt het op dat de fans ineens overal vandaan komen. Staan er in eerste instantie zo’n twintig fans voor de deur, in een mum van tijd is de zaal letterlijk vol en zit de sfeer er direct goed in. Nieuw voor mij was (en voor vele anderen) dat om even voor acht uur het geluid uitging in verband met de Dodenherdenking. Een hoop muziek en kabaal verandert in één slag in doodse stilte wat een rare gewaarwording is. Twee minuten staan in een volle muisstille zaal is een aparte beleving.

Na deze herdenking begint een kwartier later het voorprogramma met Andy Shauf, een Canadese zanger waar eigenlijk sporadisch aandacht aan wordt besteed. Na ongeveer 40 minuten speelt hij zijn laatste nummer en wacht de bomvolle zaal op the Asteroids Galaxy Tour die iets voor half tien begint. Zoals gezegd, de show is een bijna copy van de andere shows die ik van hun gezien heb, met Bring Me Together als opening. Het is direct duidelijk dat de band er zin in heeft en de sfeer er goed inzit. Valt bij Mette vooral haar opvallende retro-kleding op, vanavond staat ze er in een fel oranje Adidas- trainingspak. Misschien ook met het doel om deel uit te maken van het Bevrijdingsfeest. Hun muziek bestaat zoals bekend  uit vrolijke uptempo popnummers dat erg goed aanslaan in de zaal. De nummers volgen elkaar in snel tempo op; Navigator, Around the Bend en Lady Jesus worden gespeeld en bij Push the Envelope, zingt en danst de zaal compleet mee. Zelfs bij het rustige nummer Hero, waar Mette op een (hoe kan het anders) oranje stoel zit, deint de zaal mee op het ritme van de muziek. Maar daarna gaat het in de volle versnelling weer verder. Uiteraard nadat ze eerst zelf haar publiek op de foto heeft gezet; inmiddels een traditie waarvan ze de foto standaard op haar Facebookpagina publiceert.

Wat opvalt is het grote leeftijdsverschil van het publiek. Gezinnen met hun kinderen, veel (jonge) meisjes en ouderen die gewoon vooraan staan om maar niets te missen van de show. Want dat merk je wel als je the Asteroids Galaxy Tour voor de zesde maal bekijkt. Het wordt een steeds meer gewaardeerde band die ook altijd te gast is bij Giel Beelen op 3FM-radio zoals ook vandaag het geval was. Hun misschien wel bekendste nummer The Golden Age, van de Heinekencommercial, wordt als toegift gezongen en geniet Mette en de band nog even van publiek die de laatste einddeuntjes meezingt …..

Zie ook http://www.rockportaal.nl/the-asteroids-galaxy-tour-de-helling-utrecht-04052015

The Dandy Warhols-Oosterpoort (Groningen) 21/03/2015 - Rockportaal 

Een Amerikaanse band uit Portland, al sinds 1992 bij elkaar, relatief weinig hits in Nederland en voor het eerst in Groningen. We praten over the Dandy Warhols die in het kader van hun tournee ook Nederland aandoen. Na optredens in Nijmegen (Doornsroosje) en Utrecht (Tivoli) doen ze op 21 maart de Oosterpoort in Groningen aan.

Echt uitverkocht is het niet als om 21.00 uur de lichten in de zaal uitgaan en Courtney Taylor-Taylor en consorten inzetten met de mooie intro van Be-In. Het licht is beroerd en de sound in de zaal is in eerste instantie niet optimaal. Het publiek reageert ook niet echt enthousiast en neemt een afwachtende houding aan. Toch weten de bandleden met hun uptempo-nummers de vaart er direct in te houden. Vooral drummer Brent DeBoer speelt er lekker strak op los. Nummers als o.a. Crack Cocain Rager, Get Off en Something You Got To Get Over worden zonder enige vorm van interactie met het publiek gespeeld.

Courtney Taylor-Taylor is zo al zo niet spraakzaam en als hij wat zegt, is dit totaal onverstaanbaar. Als een fan vanuit het publiek naar voren dringt en op niet te verstane wijze aan Zia McCabe (Keyboards) laat blijken dat zij totaal niet hoorbaar is in de zaal, dacht ik even dat dit best wel eens een moeilijke avondje zou worden. Het geluid was in eerste instantie niet goed en ook het licht was ronduit belabberd. Vooral als je ook nog (de eerste drie nummers) mocht fotograferen, wat niet makkelijk bleek door het continue rode of blauwe licht en mensen van 2 meter en langer direct voor het podium stonden. Daar sta je dan als fotograaf van 1.74. Maar ik heb ervaring genoeg om toch mijn foto’s te maken.

Gelukkig komt de sfeer er na enige tijd toch nog in en beginnen mensen zelfs mee te dansen op de nummers die worden gespeeld. Want dat mag wel worden gezegd, de nummers waren stuk voor stuk swingend. Rock werd afgewisseld door de meer psychedelische nummers en ook hun bekendste hit Bohemian Like You (2001) werd niet overgeslagen, waarna het pas echt los komt met nummers als het prachtige Godless (mooi gitaarspel van Peter Holmstrom), Peter International Airport en Boys Better. Je voelt dan direct de sfeer in de zaal waar ik bijna een uur op heb moeten wachten. Het blijken echter ook de laatste nummers van de set te zijn.

De eindconclusie is dat the Dandy Warhols, ondanks dat ze in Nederland helemaal geen echte hits hebben, toch volle zalen trekt. Waarschijnlijk komt dit door hun naam als goede live-band. Je kan zien dat ze al jaren samen spelen. Alleen jammer dat er erg weinig interactie is met het publiek en de toegift County Leaver direct wordt ingezet zonder het “We want more” vanuit de zaal.

Zie ook http://www.rockportaal.nl/the-dandy-warhols-oosterpoort-groningen-21032015

Warner Music lanceert vier nieuwe acts tijdens Eurosonic Noorderslag - Rockportaal 

De week van woensdag 14 t/m zaterdag 17 januari 2015 staat Groningen helemaal in het teken van het grootste muziekfestival van West Europa; Eurosonic

Noorderslag. Muziekconferenties, showcases en vele, vele bands en artiesten.  Groningen wordt tijdens deze dagen overspoeld met iedereen die iets met muziek te maken heeft en geeft dus een uitstekend podium voor (onbekend) talent dat zich in de kijker wil spelen bij o.a. bookers, managers en festivalorganisatoren. Zoals gezegd, is Eurosonic Noorderslag ook een podium om artiesten te presenteren en zijn er daarom vele showcases.

Eén van de showcases is die van Warner Music die met trots vier artiesten gaat presenteren. Rockportaal kreeg een uitnodiging en was daar uiteraard bij. Het is al aardig druk bij the Dogs Bollocks in Groningen op de zaterdagmiddag. Mensen uit de muziekindustrie zijn bij elkaar gekomen om vier acts te bekijken die Warner Music gaat lanceren. Vier gevarieerde acts die Warner Music met volle overtuiging brengt. Dit in het kader van het nieuwe beleid waarbij de focus gericht wordt op meer lokaal talent met allure.

De eerst act is van Dillenburg, een veelbelovend talent dat al een tijdje door Warner Music in de gaten wordt gehouden. Dillenburg is Miguel van Dillenburg, bekend van de Voice of Holland en recentelijk uitgeroepen tot Radio 2-talent. Een Rotterdammer die droomt van een muzikale carrière. Zijn mentaliteit, een goede band en goede songs maakte hem compleet, zoals wordt aangekondigd. Hij presenteert o.a. zijn nieuwe singel “Man On Fire”, geproduceerd door Jonas Filtenborg. Zijn muziek wordt door Dillenburg vooral omschreven als pure pop.

Sumera is eveneens een nieuw talent in de stal van Warner Music. Na haar teleurstellende uitschakeling bij de X-factor (2010) ging ze op eigen kracht verder met als resultaat dat ze in 2012 door 3FM wordt uitgeroepen tot Serious Talent. Ze is geboren in Nederland maar groeide op in Duitsland en Spanje. Met haar internationale roots (ze is Caribisch en Portugees) krijgt ze ook vanuit het buitenland de interesse. Warner Music in Duitsland heeft al gezegd om aan Sumera te werken en ze denken dat zij ook in Duitsland hoge ogen zal gooien. Sumera geeft een mooi showtje weg met o.a. de nummers “Wolf” en haar nieuwe singel “I See You” die ook in alle goodiebag zit die alle deelnemers van Eurosonic/ Noorderslag krijgen bij de inschrijving. Haar song is internationaal, wat eigenzinnige electropop en sluit goed aan bij de andere artiesten die Warner Music vertegenwoordigd.

De derde band speelt een thuiswedstrijd; Makebelieve uit Groningen. Een band met een behoorlijke staat van dienst. Optredens op o.a. Lowlands, Sziget, Heineken Music Hall, Paradiso en support act bij vele buitenlandse band, maken van deze band en band van internationale allure. Het past bij het beleid van Warner Music om zich meer met lokaal talent bezig te houden en Makebelieve valt daarbij direct op.Met een korte show waarbij o.a. hun singel “Follow” wordt gespeeld, laten ze zien dat ze er klaar voor zijn. 

Kovacs is Sharon Kovacs en is de meest opvallende act van deze middag. Met haar donkere stem en bondkraag staat er een performance op het podium die er wezen mag. Ze studeerde af aan de Rock City Institute in Eindhoven en bracht met Oscar Holleman haar debuut EP “My love” uit waarvan de titelsong de tipparade bereikt. NPO3 roept haar uit tot 3FM Serious Talent en ze staat op o.a. het North Sea Jazz en Lowlands. Ook tijdens Eurosonic/ Noorderslag treedt ze meerdere malen op. Kovacs is een naam waar we dit jaar ook zeker meer over zullen horen en qua performance een goede band zal zijn voor de (internationale) festivals.

Na twee uurtjes borrelen, bitterballen eten, netwerken en vooral kijken naar de gepresenteerde acts, probeer ik nog wat artiesten te strikken voor wat foto’s, wat door de toch wel donkere en vrij drukke omgeving niet lukt. Op Kovacs na, omdat het podium na haar optreden niet omgebouwd hoefde te worden en de lampen nog aanstonden. In het begin wat moeilijk vanwege de tijd (voorbereiding voor Noorderslag dat over 3 uurtjes begint in de Oosterpoort), maar nadat ik had gezegd dat ik voor Rockportaal kwam en die naam bij hun vrij bekend in de oren klinkt, mocht het toch even snel.

Warner Music laat zien dat ze oog hebben voor lokaal talent dat ook internationaal goed meekan. Artiesten zoals Sumera en Kovacs die nu ook al in het buitenland in de belangstelling staan.  En met Dillenburg en Makebelieve geven ze aan met een duidelijk gevarieerd pakket te komen.

Zie ook http://www.rockportaal.nl/warner-music-lanceert-vier-nieuwe-acts-tijdens-eurosonic-noorderslag

The Asteroids Galaxy Tour – Doornroosje (Nijmegen) 11/11/2014 - Rockportaal 

Twee maal een recensie schrijven van een band waar je zes dagen geleden namens Rockportaal ook al over schreef (Melkweg Amsterdam)? Het wordt dan een uitdaging om niet in herhaling te vallen. Zeker als je vooraf weet dat ze exact dezelfde show met dezelfde setlist spelen. Toch moet ik toegeven dat ik er geen spijt van heb gehad om ze nogmaals te zien. Ik heb het over the Asteroids GalaxyTour die, bezig met het hun Europese tour, na een uitstapje naar Oslo en Londen, vanavond weer terug zijn in Nederland. Dit maal in een uitverkochte Doornroosje (kleine zaal) in Nijmegen.

Het is bij aankomst ineens even verwarrend waar het optreden precies zou plaatsvinden omdat enkele fans erachter komen dat er op een andere locatie ook een Doornroosje schijnt te zijn (de OV-reisinformatie geeft inderdaad een ander adres op!) dan het Stationsplein, waar het uitgestorven is en er geen aankondiging hangt dat de band hier zou optreden. Ik besluit voor de zekerheid een rondje om het gebouw te lopen, zoekende naar een bel of artiesteningang en kom op de hoek iemand tegen met een bos sleutels die staat te wachten op Evenline Vroonland die het voorprogramma gaat doen. Hij zag mij aan voor iemand die bij de crew hoort en doet direct de deur open. Dit blijkt dus een misverstand maar weet wel direct dat ik qua locatie goed zit.

De deuren gaan om 20.00 uur open en het wordt direct al erg druk ineens. Geholpen door een uiterst vriendelijk kassa-vrouw waar ik mij meld, krijg ik de toestemming en nodige bekende informatie mee (drie nummers fotograferen en geen flits), maar vergeet zij mij een bandje mee te geven. Daar kom ik pas achter als andere fotografen in de zaal hun rode bandje om doen. Voor de zekerheid besluit ik tegen de stroom in terug te gaan om alsnog een bandje op te halen waardoor bij terugkomst mijn favoriete plek is ingenomen door de fans die zo te horen aan de verschillende dialecten, uit heel Nederland komen. Om 20.30 uur begint Eveline Vroonland met het voorprogramma. Een leuk optreden van een dansbare zangeres die met haar elektropop een half uurtje niet slecht doet. Maar je merkt wel dat het overgrote deel toch zit te wachten op de hoofdact.

Dat begint om 21.30 uur als de piano-intro het nummer Bring us together inluidt direct gevolgd door de uptempo nummers Navigator en Around the Bend. Wat mij direct opvalt is, is dat Mette Lindberg, de mooie zangeres van de band, levendiger op het podium staat dan tijdens hun concert in de Melkweg en nogal vaak precies met haar schoenen op het randje van het podium staat te zingen. De bekende nummers Suburban Space Invader, Lady Jesus en het bombastische Put the Envelope worden in snel tempo gespeeld. Uiteraard ontbreekt het nieuwe materiaal van hun nieuwe album “Bring us together” niet, zoals het prachtige Hurricane, Mij Club en hun nieuwe singel Rock the Ride. De zaal danst en geniet en live klinkt het allemaal erg goed en vol.

Echt contact met het publiek heeft Mette niet dan alleen een “dank je wel” na elk nummer, maar met haar soms uitdagende danspasjes richting mobiele telefoons maakt ze veel goed. Ook haar kleding is altijd wel apart te noemen. Beetje glitter, beetje retro zonder echt sexy te zijn. Kort samengevat. The Asteroids Galxy Tour is live erg goed met veel dansbare nummers met muziekkanten die er voor gaan en er vanavond zin in hebben. Met de toegiften Dollars in the Night en uiteraard The Golden Age, gaan op 22.45 uur de lampen in de zaal weer aan en gaat iedereen met een tevreden gevoel richting uitgang. Bij de merchandising stand staat inmiddels een grote rij mensen maar ik snel richting station om de trein te halen.

Zie ook http://www.rockportaal.nl/the-asteroids-galaxy-tour-doornroosje-nijmegen-11112014

The Asteroids Galaxy Tour – Melkweg (Amsterdam) 07/11/2014 - Rockportaal 

Als ik het heb over the Asteroids Galaxy Tour, dan praat je over een band die volgens mij alleen maar op tournee is. Net klaar met een tour door de VS, doen ze Europa alweer aan. De zoveelste in al die jaren dat ze bij elkaar zijn. En dat vergt kracht, discipline en het behoud van goede onderlinge relaties. Maandenlang op elkaars lippen zitten gaat op den duur irritaties opwekken, zoals Mette Lindberg onlangs vertelde tijdens een interview met Kinda Muzik over spanningen en frustraties en het drukke tourschema.

Het moest anders en het werd anders. Het plezier moest terugkomen en dat is te horen op hun nieuwe album met de toepasselijke naam “Bring Us Together”. Dit is ook het openingsnummer in een uitverkochte Melkweg in Amsterdam waar the Asteroids Galaxy Tour vandaag speelt. Na een leuk voorprogramma van Eveline Vroonland begint om 21.00 uur de show die ruim een uur duurt.

Het openingsnummer begint al direct met de verrassende  piano intro van de titelsong van hun nieuwe album, direct gevolgd door het disco-achtige navigator, waardoor de sfeer in de zaal er al direct inzit. De gespeelde nummers van het nieuwe album hebben zo al zo een hoog jaren 80-gehalte zoals my club en het prachtige Hurricane en Rock the Ride, waarvan vandaag bekend wordt gemaakt dat dit hun nieuwe nummer wordt. Afgewisseld met de wat de oudere nummers als Push the Envelope, Heart Attack en Major wordt deze avond een vrij swingend geheel. Maar ook met de wat rustige nummers Lady Jesus en Hero brengen the Asteroids Galaxy Tour een mooie, swingende show en laten ze zien dat ze met hun nieuwe album weer wat volwassener zijn geworden. Het mooie aparte stemgeluid van Merte is zuiver en de band speelt live uitstekend. Door de harde drumpartijen van Rasmus Littauer en vooral door het sampler- en synthesizer geluid van Simon Littauer komt het geluid vol over. Hun retro-pop geluid is nog steeds aanwezig, maar het is moeilijk te zeggen onder welke categorie hun muziek valt. Zelfs zeggen ze alternatieve pop/ psychedelic. Het klinkt in ieder geval allemaal erg vrolijk. De gespeelde nummers van hun nieuwe album hebben een hoog disco-gehalte, makkelijk in het gehoor liggende muziek dat blijft hangen en dansbaar maakt, zoals ook in de Melkweg het geval is.

Klein smetje op de show is een vastlopende laptop van Simon Littauer (sampler) direct in het begin, waardoor de show zo’n twee minuten onderbroken wordt. Maar daarna gaat het vol energie weer verder en weten the Asteroids Galaxy Tour de zaal tot aan het eind vast te houden, wat voor een deel ligt aan de mooie verschijning van Mette en vooral door de mannen volop met hun mobieltjes op de foto wordt gezet. Maar uiteraard ook door hun aanstekelijke muziek. Met de latin-achtige intro wat het begin van Dollars in the Night inluidt en het op de set niet ontbrekende Golden Age als toegift, eindigen the Asteroids Galaxy Tour hun show in de Melkweg Amsterdam.

In de middag gaven ze nog een instore concert in Concerto in Amsterdam waar Mette Lindberg graag met mij namens Rockportaal op de foto wilde. Op dinsdag 11 november spelen ze nog in Nijmegen (Doornroosje) waar Rockportaal weer aanwezig is. Bandmembers: Mette Lindberg (lead vocal), Lars Iversen (bas, keyboard), Mikkel Baltser Dorig (guitar, Keyboard), Simon Littauer (Sampler, synthesizer) en Rasmus Littauer (Drums)

Zie ook http://www.rockportaal.nl/the-asteroids-galaxy-tour-melkweg-amsterdam-07112014-2

Birdy – Oosterpoort (Groningen) 17/02/2014 - Rockportaal 

Nachtegaal Birdy krijgt Oosterpoort stil.

Eigenlijk was ik wat bang dat het een lange zit zou worden, omdat ik normaliter niet zo van de rustige nummers ben. Maar na twee nummer had ik al het gevoel dat dit een mooie avond zou worden. We hebben het over Birdy (Jasmine van den Bogaerde). Een Engelse zangeres die in 2011 internationaal doorbrak met haar hit skinny love, een cover van Bon Ivers.in 2008 wat haar een platencontract opleverde.

Vanavond doet ze een compleet uitverkochte Oosterpoort in Groningen aan. Een zaal vol met vooral jonge meisjes, soms bijgestaan door hun ouders die ook meegenieten van een show van een wat verlegen zangeres die beschermd achter haar grote piano haar nummers speelt. Dat ze kan zingen is bekend en ondersteund door een goede band en formidabele visuele licht- en diashow krijgt het publiek een show voorgeschoteld van precies een uur.  Maar in dit uur doet Birdy wel waar ze goed in is: gevoelige liedjes, liefdevol en overtuigend gebracht. Ze begint vrij rustig met haar openingsnummer shelter, gevolgd door o.a. Young Blood en Strange Birds waarna het pas na het vierde nummer wat bombastischer wordt met Learn Me Right.

Veel nummers van haar nieuwe CD worden gespeeld en ze laat zien ook met eigen geschreven nummers goed voor de dag te komen. Vooral de intieme songs op alleen piano zoals het gevoelige Terrible Love vallen goed bij het publiek en ze weet meerdere malen een bomvolle zaal muisstil te krijgen. Toch wel knap van een nog jonge zangeres die verder weinig zegt en haar songs gebruikt als uitlaatklep. Haar begeleidingsband is goed ingespeeld en weet eveneens op momenten een gevoelige snaar te raken. Daarbij een belangrijke rol weggelegd voor de allround muziekkante Kate Steele die met haar zuivere stem op de achtergrond een belangrijke bijdrage levert om de songs net even dat beetje extra’s te geven. Uiteraard ontbreekt haar hit Wings niet en levert het nummer People Help People een kippenvel moment op. Na precies een uur geeft ze onder daverend applaus een toegift, beginnend met het nummer waar het allemaal om begon Skinny Love en eindige met het nummer Fire and Rain. Birdy is een zangeres om in de gaten te houden. Met haar jonge leeftijd en goede eigen nummers kan zij ver komen. Misschien was het beter geweest om haar te laten spelen in de wat kleinere/ intiemere  zaal van de Oosterpoort. Maar ondanks haar soms wat bedeesde verschijning, is ze toch met verve de zaal de baas.

Zie http://www.rockportaal.nl/birdy-oosterpoort-groningen-17022014-3

Carice van Houten – Oosterpoort (Groningen) 23/04/2013 - Rockportaal 

Als je aan Carice van Houten denkt, denk je direct aan de succesvolle filmactrice in tal van films waarin zij een (hoofd)rol in heeft gespeeld en aan een actrice die vele prijzen heeft binnengehaald.  Minder bekend zijn haar ambities die ze als zangeres wil maken. Een interessant gegeven, vooral omdat ze met haar cd “See You On The Ice” vriend en vijand verrast.

Met een kleine tour door Nederland doet ze op 23 april een bijna uitverkochte Oosterpoort in Groningen aan. Als fotograaf zonder camera (fotograferen was absoluut niet toegestaan) was ik toch nieuwsgierig hoe ze het gaat brengen.

Exact op 20.00 uur begint het voorprogramma met de Amerikaanse band Dusty Stray Band. Zij presenteren hun nieuwe album Family Album  dat ook precies een half uur duurt. Hun muziek is opzicht wel leuk, maar men komt toch vooral voor Carice. Carice van Houten.

Zij begint na een half uurtje met een rustige opening Siren to the Sea, gevolgd door het mooie Time. Wat direct opvalt, is haar zuivere stem en haar toch wat nerveus gedrag op het podium. Het is duidelijk nieuw wat zij doet en dat laat ze ook merken. De zaal vindt het allemaal prima en geniet best wel. Maar vooral het eerste gedeelte van haar show doet toch wat robotachtig, zonder echte beleving en emoties met af en toe een verhaal zoals bij het nummer Recovery Mission dat goed en theatraal gespeeld wordt en I’m Here, een liefdeslied met een goede drumsolo. Haar singel Emily wordt met gejuich ontvangen en het nummer Broken Shell wordt sfeervol gebracht met goed gitaarspel van JB Meijers, de producer van haar cd. Verder is het wat statisch, dat veranderd als de band een vrij lange intro speelt en Carice in een discopakje het podium opkomt met het nummer Parade.

De show lijkt wat los te komen maar bij het volgende nummer alive (een cover van Empire Of The Sun) gaat het direct helemaal fout qua muziek en zang. Ze schrikt er zelf van en is even totaal van slag. Gelukkig pakt ze het goed op en onder luid applaus van de zaal begint ze halverwege opnieuw met het refrein snel gevolgd door het rustige The End Of The World. De laatste nummers zijn vooral covers waarvan Whole Of The Moon van the Waterboys en vooral Still I Dream Of It van de Beach Boys mooi worden gebracht. Met haar toegift Cloudbusting, van Kate Bush dankt ze Groningen zonder even haar band te introduceren. Een band dat het qua geluid goed maar niet echt spannend brengt. Maar samen met de mooie stem van Carice klopt het verder allemaal wel. Jammer alleen dat het allemaal wat plichtmatig wordt gebracht en dat Carice op momenten toch nerveus is en soms haar tekst vergeet. Zingen voor een zaal is toch wat anders dan acteren. Maar zingen kan ze en als ze veel podiumervaring heeft opgedaan, kan er best wel wat moois uitkomen.

http://www.rockportaal.nl/carice-van-houten-oosterpoort-groningen-23042013

Laura Jansen – Oosterpoort (Groningen) 16/04/2013 - Rockportaal 

Onderweg richting Oosterpoort vond ik het al drukker dan normaal. Laura Jansen is in Groningen echt populair en ze houdt van de stad. Zo’n kleine 500 bezoekers in de kleine zaal van de Oosterpoort. Niet helemaal uitverkocht. Laura Jansen, geboren in Breda is een Nederlands-Amerikaanse singer-songwriter die al een paar jaar internationaal goed aan de weg timmert.

Zij wordt in 2009 ontdekt wat resulteert in haar cd Bells dat wekenlang in de top staat. Vanavond staat zij wederom weer in de Oosterpoort ter promotie van haar nieuwe cd Elba. Haar tweede cd over onzekerheden, gebroken relaties en confrontaties. Elba is het symbool van haar plek waar zij nu staat en de constatering hoe haar eilandje er nu uit ziet. Net zoals Napoleon dit ondervond toen hij werd verbannen naar het eiland Elba. Het vaandel achter het drumstel van Wouter Rentema refereert daarnaar.

De zaal wordt behoorlijk opgewarmd door de band Sunday Sun. Een vrolijke band met mooie harmonieuze muziek en deels bestaande uit bandleden die ook deel uitmaken van de band van Laura. Mooi was ook dat niemand minder dan Laura Jansen zelf de band aankondigde. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt. De band zet zich zelf op speelse wijze in de spotlights met de promotie van hun CD en de roep van de zaal om toch vooral te gillen om het Beatle-gevoel te creëren.

Na een korte ombouw begint dan om 21.00 uur Laura Jansen met een mooie intro en de opening van “the Ligthouse”. Niet achter piano, maar op de trom in een mooie zwarte jurk. Na het openingsnummer gaat de show achter haar piano verder met vlotte en ingetogen nummers. Bij het vijfde nummer “Around the Sun”, vertelt ze iets over de moeite die ze heeft om haar verbroken relatie te verwerken. Het resulteert in een heftig emotioneel nummer waarbij je voelt dat ze er nog niet helemaal klaar mee is. Ze wil er verder niets over kwijt maar het was wel “een leuk liedje over het einde van de wereld” zoals ze na afloop zegt. Humor heeft ze zeker zoals ze ook laat blijken bij “Small Town”, een vrolijk nummer over pesten en de ballad “Pretty Me”, het dagboek-liedje dat ze zong bij Giel op 3FM. Uiteraard ontbreekt haar eerst hit “Bells” niet het “liedje voor Nederland” en wordt haar nieuwe single “Queen Of Elba” met gejuich ontvangen met verwijzing naar het vaandel achter de drummer. Een enthousiaste zaal klapt er lustig op los en ziet een mooie show waarbij vooral ook het geluid en het licht 100% tot hun recht komen. los. Een Laura Jansen die er zin in heeft en niets van haar spontaniteit heeft verloren. Haar vaste band bestaande uit Jan-Peter Hoekstra (zang/ gitaar), Jan Teertstra (bas) en Wouter Rentema (drums) word nog bijgestaan door Thijs Schrijnemakers (Orgelvreters) als extra keyboardspeler voor een mooie opvulling van het geluid.

Zij eindigt waarmee zij begon ……op de trommel bij “Lights Hits the Room” een van de vele nummers die zij speelt van haar nieuwe cd. De zaal schreeuwt echter voor een toegift en die komt er ……..en hoe. Laura zingt alleen achter haar piano “Use Somebody”  dat massaal wordt meegezongen. Maar het absolute hoogtepunt is toch wel het verzoek in de zaal om een grote kring te maken, waarna tot ieders verbazing de bandleden voorzien van een akoestisch instrument in gaan staan en Laura (inmiddels van het podium afgesprongen)  zonder microfoon het nummer “Dreams” zingt van Fleetwood Mac. De zaal is muisstil en luistert. Een echt kippenvel moment.

Dit verslag is afkomstig van http://www.rockportaal.nl/laura-jansen-oosterpoort-groningen-16042013 ;

Efterklang – Vera (Groningen) 15/04/2013 - Rockportaal 

Ze zorgen voor de langste rij tijdens Eurosonic 2013 en gingen voor de inspiratie van hun nieuwe cd Piramida naar Stipsbergen. Hun mooie documentaire the Ghost of Piramida” geeft een goed overzicht hoe ze de sfeer proeven. Het resulteert in ieder geval in hun beste album.

Efterklang (weerkaatsing) is een Deense band uit Kopenhagen en opgericht in 2001 bestaande uit drie vaste vrienden; Mads Brauer, Casper Clausen en Rasmus Stolberg. Ze maken voornamelijk experimentele, magische en mysterieuze muziek.Zo is hun nieuwe cd piramida toch weer anders dan hun voorgaande werk en goed ontvangen bij de pers. Vanavond spelen ze in Vera Groningen als onderdeel van hun 3 daagse Dutch invasion zoals op hun website staat vermeld.

Voordat Efterklang begint is het eerst de beurt aan een Zweedse singer songwriter Anna von Hausswolff (Gothenburg). Gevraagd door Efterklang om hun te vergezellen tijdens hun tour. Tijdens Eurosonic geeft zij in de Stadsschouwburg in Groningen al een overdonderende en indrukwekkend optreden vol overgave en felheid. In Vera klinkt het wat minder, wat niet wil zeggen dat zij ongetwijfeld een behoorlijke stem heeft en in combinatie met haar kerkorgel-sound aparte en bombastische muziek speelt. Precies om 20.30 uur opent zij met het lang en duister instrumentaal nummer “epitaph of Theodore”, gevolgd door het eveneens grotendeels instrumentale “Deathbed” waarna zij pas na ruim 10 minuten haar stem vol in de zaal laat klinken. Dan voel je wel even de siddering. Zou je verwachten dat zij veel nummers van haar goed ontvangen album ceremony zou spelen? Niets is minder waar. Haar bekende nummers “mountains crave” en het felle “funeral for my future children” worden verrassend genoeg niet gespeeld. Maar mooi klinkt het allemaal wel. Het doet mij vooral denken aan “the Song of the Marching Children” van Earth and Fire en toch minder aan Kate Bush ofschoon de vergelijking wel wordt gemaakt. Of het moet puur gaan om haar hoge uithalen. Anna von hausswolff klinkt goed en wordt gezien als een veelbelovende zangeres waar we zeker meer van zullen horen. En met een setting bijgestaan uit een drummer, gitarist, bassist en extra synthesizer, speelt ze in mijn ogen eigenlijk wat te kort.

Na bijna 45 minuten spelen wordt in no time het podium omgebouwd voor de hoofdact van vanavond. Om 21.45 uur wordt begonnen met de geweldige intro van “Hollow Mountain” en komen vijf mannen en een vrouw het podium op. In een bijna uitverkochte zaal met voornamelijk jonge meisjes begint Efterklang met een show van bijna anderhalf uur. De sfeer zit er eigenlijk direct al goed in en wordt er mooie harmonieuze muziek gespeeld waarbij vooral de mooie hoge stem van zangeres/ pianiste Katinka Fogh Vindelev het erg aangenaam maakt om naar te luisteren. De muziek is soms experimenteel en theateraal van aard met mooi afwisselingen en er wordt veel gespeeld van hun nieuwe cd Piramida zoals “apples”, “Dream Today” het mooie “the ghost” met een goede bas solo van Rasmus Stolberg en “between the walls”. Efterklang is een band waar je even aan moet wennen. Maar hoe langer de show duurt hoe beter je het vindt. En met de extra aanvullingen van Martijn Heijne (piano/ gitaar) en Tatu Ronko op drums zorgen ze voor een vol geluid in een sfeer zoals alleen Scandinavische bands dit kunnen.

Dit verslag is ook te lezen op de site van Rockportaal http://www.rockportaal.nl/efterklang-vera-groningen-15042013-2

Wende – Vera (Groningen) 04/04/2013 - Rockportaal 

Haar try-out heeft ze gehad op 28 maart in de Nieuwe Nor in Heerlen. We praten over de tour die Wende (Snijders) geeft om haar nieuwe cd Last Resistance te promoten. Een cd die nog uit moet komen (mei 2013) en waar eigenlijk nog heel weinig over bekend is. Ze ging er speciaal voor naar Berlijn om samen met de producers Nackt en Tilman Hopf te werken aan dit album en “om het experiment niet te schuwen” zoals ze zegt.

Bij Wende is het altijd maar afwachten waarmee ze komt. Ze is van alle markten thuis en gaat nieuwe uitdagingen niet uit de weg, zoals ook tijdens dit optreden blijkt. Met slechts een gitarist (Maarten van Damme) en een bassist (Thijs Lodewijk) begint zij in een uitverkochte Vera in Groningen aan haar club tour. Ze opent solo met gitaar en in het zwart gekleed met het rustige openingsnummers Ask the Tree gevolgd door Bohemia. Bij het derde integere nummer Nude maken de beide gitaristen de band compleet en vraag je je af wat dat voor de rest van de avond gaat worden.

Een recensie schrijven van haar nummers die nog niemand heeft gehoord (zelfs haar trouwste fans hadden geen idee!) is opzicht al ingewikkeld, maar met een setting van slechts twee gitaristen vraag je je ook af of dit wel een hele avond te behappen is. Al snel blijkt dat de gitaristen meer in hun mars hebben en meerdere instrumenten bespelen zoals trommels en keyboard en de band met behulp van allerlei elektronische middelen een dusdanig vol geluid produceert zodat de aandacht blijft. Deze combinatie samen met de prachtige stem van Wende, levert dan toch een interessante avond op. Alleen is het wennen dat ze haar blonde haar voor deze club tour zwart heeft laten verven. Maar ook dat is typisch Wende. Het optreden bestaat vooral uit het nieuwe werk met een enkel bekend nummer zoals het mooie Roses in June waarbij Wende meer dan fanatiek achter de piano zit. Het mooiste nummer is toch wel Pretty Little Diamonds (Charles Taylor) dat veel enthousiasme in de zaal teweeg brengt, maar jammer genoeg niet op haar cd staat zoals ze met veel humor meedeelt. Wende speelt iets meer dan een uur een vrij sobere show met weinig bombastische geluiden (het nummer Devil’s pact is een van de weinig uitzonderingen) en theater en veel electropop achtige muziek. Maar wel met muzikanten die toch de aandacht vasthouden. Thijs Lodewijk die bij het nummer Dragon’s Tough de bas als leadgitaar gebruikt en Maarten van Damme die bij de titelsong van de cd Last Resistance een mooi stuk gitaarspel toont. Samen met de bloedmooie stem van Wende is het een concert dat niet verveelt,  maar wennen is het wel. De fans waren in ieder geval gelukkig. De enorme rij om alvast in te tekenen voor de nieuwe cd en zelfs een speciale gelimiteerde de luxe-edition, geeft aan dat haar optreden geslaagd is.

Dit verslag is ook te lezen op de site van Rockportaal http://www.rockportaal.nl/wende-vera-groningen-04042013

Deep Purple – Heineken Music Hall (Amsterdam) 04-12-2012 - Rockportaal 

Deep Purple schijnt live een belevenis te zijn. Men zegt zelfs dat het een van de bands is, die live beter is dan op LP/ CD. Of dit echt zo is kan ik niet beoordelen maar zie vanavond in een volle Heineken Music Hall wel een goed spelende en enerverende band. Het zou in eerste instantie plaatsvinden in Ziggo Dome, maar werd om productionele redenen verplaatst naar deze concertzaal.

In het voorprogramma treed de band Paceshifters op. Een Nederlandse powerrock band uit Overijssel van de broertjes Paul en Seb Dokam die een klein half uurtje mogen laten zien dat zij een band zijn waar wij zeker nog wat meer van gaan horen.

Met hun openingsnummer “Fireball”, dat moeiteloos doorging in “Into The Fire”, zit de vaart er met Deep Purple al direct goed in waarbij de vijf bandleden al direct laten zien dat ze zin hebben in deze avond. Ofschoon Ian Gillan (Zang) wat sober in zijn performance is, geniet Roger Glover (bas) zichtbaar en laat ook Steve Morse zien dat het nog jaren zal duren voordat hij zijn gitaar aan de wilgen zal hangen.

De show is verder zonder poespas, wat bij hun optredens gebruikelijk is. Ik werd getipt over de solo’s van Don Airey op zijn Hammond die inderdaad indrukwekkend zijn, evenals het drumwerk van Ian Paice. Een kleine 20 minuten in een volle HMH geeft een goed beeld hoe het er de rest van de avond aan toe zal gaan. En met de grootte groep jonge mensen in de zaal laat Deep Purple zien dat ze ook bij deze generatie populair zijn. Een echte cult-band. Het duurt voor mij maar kort, maar ik zie de band nog jaren meekan. Het is niet voor niets dat Deep Purple genomineerd is voor “Rock and Roll Hall Of Fame”.

Dit verslag is ook te lezen op de site van Rockportaal http://www.rockportaal.nl/deep-purple-heineken-music-hall-amsterdam-04-12-2012

Anne Soldaat – Vera (Groningen) 31/10/2012 - verslag Rockportaal 

Vera, aanvang 22.00 uur in een nog bijna lege zaal. Maar als Anne Soldaat begint is de zaal toch nog redelijk vol. Ik schat een man of 100. Als we het hebben over Anne Soldaat denken we toch direct aan Daryll-Ann en zijn deelname aan de band van Tim Knol. Maar ook solo staat hij zijn mannetje zoals te horen was tijdens Noorderslag in 2010 waar hij met zijn “In Another Life” een gave, indrukwekkende show weggeeft.

Met zijn nieuwe CD “Anne Soldaat”, wederom gemaakt in samenwerking met Jason Falkner, brengt hij muziek die volwassener is, gedurfder maar wel met behoud van zijn bekende geluid. Anne brengt zijn nummers live enorm goed dat niet alleen te danken is aan zijn eigen gitaarspel (de beste gitarist van Nederland?), maar vooral ook aan de indrukwekkende samenstelling van de band. Met Matthijs van Duijvenbode (Do-the-Undo, Tim Knol) op piano, Bram Hakkens (Kyteman’s Hiphop orkest, Waylon, GEM) op drums, Jeroen Overman (Tim Knol) op bas en Maurits Westerik (GEM) op gitaar/ mondharmonica, staat een band op het podium die een goede live performance weergeeft.

Veel nummers van zijn nieuwe cd speelt Anne Soldaat niet maar nummer als Maybe, Flingels Shadows en rustige Salted vallen goed, maar het publiek herkent zich toch vooral in zijn oudere nummers als Born to perform en vooral We Love Danger, een lange uitvoering waarin zowel de band als het publiek uit zijn dak gaat en met Mr Randalph als toegift een leuke avond afsluit. Met zijn melodieuze, harmonische en vooral de eigen herkenbare sound in combinatie met zijn goede gitaarspel laat Anne Soldaat wederom zien dat hij vooral live ijzersterk is. Positief ook dat de band met zoveel “grootheden” in dienst van elkaar speelt, zoals Anne Soldaat dit zelf doet bij Tim Knol. Misschien heeft dit te maken met het feit dat het Excelsior-label toch ook een soort vriendenclub is waar men elkaars succes gunt?

Dit verslag is ook te lezen op de site van Rockportaal  http://www.rockportaal.nl/anne-soldaat-vera-groningen-31102012

Joe Jackson – Oosterpoort (Groningen) 04/11/2012 - Rockportaal 

Als je het hebt over Joe Jackson, dan praat je direct over een veelzijdige artiest die eigenlijk van alle markten thuis is. Je kunt het zo gek niet bedenken of hij heeft er muzikaal wel iets mee gedaan: pop, klassiek, symphony, latin, filmmuziek of jazz. Vooral dat laatste heeft altijd Joe Jackson zijn voorkeur al een beetje gehad, en zijn LP/ CD “Jumpin’ Jive” (1981) was zelfs helemaal gebaseerd op jazz en big band-muziek. Bekend is ook dat hij een groot fan van Duke Ellington is. Tijd dus voor een CD gebaseerd op nummers van deze Amerikaanse jazzpianist, maar dan wel zo geïnterpreteerd dat het bekende Joe Jackson-geluidje herkenbaar is. Zijn nieuwe CD “the Duke” is een ode aan deze Jazz-held vol verrassende arrangementen zoals alleen Joe Jackson dit kan.

Vanavond dus in een bijna uitverkochte Oosterpoort in Groningen. Hij begint alleen achter zijn piano met het nummer “It Don’t Mean A Thing (If It Aint Got That Swing)” als opening van een show welke ruim twee uur duurt. Bij een concert van Joe Jackson is het altijd maar de vraag met welke setting hij optreed. Vanavond (gelukkig) met zijn “the Bigger Band”, een begeleidingsband die bestaat uit een keur van muziekkanten die zijn sound live heel goed weten te brengen.

De nummers van zijn CD “the Duke” worden bijna allemaal gespeeld, maar uiteraard is er ook ruimte voor zijn bekendere werk. Direct na de opening komt zijn oude hit “Difference For Girls” gevolgd door “Caravan” in een arrangement zoals alleen hij dit kan. Bekende hits als “Invisible Man”, “Hometown” (akoestisch), “You Aint Get What You Want” en uiteraard “Steppin Out” komen voorbij en brengen de sfeer in de zaal die uitstekend past bij een avondje Joe Jackson.

De bandleden mogen zich ook uitleven wat gebeurt bij een medley van de nummers “Target” met een mooie solo van Sue Hadjopoulos op percussion en vooral “Another World” waar Regina Carter laat zien dat zij met recht wordt genoemd als een veelbelovende violiste. Maar ook “Mood Indigo” waar Joe Jackson zelf accordeon speelt in een intieme sfeer en het instrumentale “Rockin’ in Rythm” waar Jess Murphy in plaats van de bas/ contrabas de tuba hanteert. Bij de medley “Perdido” en “Satin Doll” is er een gastoptreden van Lilian Vieira (Zucco 103). De band bestaat verder nog uit Allison Cornell op keyboard, altviool, Adam Rogers op gitaar en Nate Smithe op drums. De show eindigt zoals hij ook begon. Met het nummer “It Don’t Mean A Thing” maar dan met de begeleiding van zijn hele band en een enthousiast publiek.

De toegift mag er zijn met het (uiteraard) in den treure gespeelde en verwachte nummer “Is She Really Going Out With Him” volop meegezongen door de zaal, gevolgd met een mooie uitvoering van “Sunday Papers” en het ontroerende slotnummer “Slow Song” waar de bandleden stuk voor stuk afscheid nemen van het inmiddels dolenthousiaste publiek en waar Joe Jackson eindigt hoe hij ook begon; alleen achter zijn piano.

Dit verslag is ook te lezen op de site van Rockportal | http://www.rockportaal.nl/joe-jackson-oosterpoort-groningen-04112012

The Asteroids Galaxy Tour | Oosterpoort Groningen (02-05-2012)  - Rockportaal 

The Asteroids Galaxy Tour, wie kent deze band nog niet? Eind vorig jaar werden ze gevraagd voor de inmiddels bekende Heineken-commercial “The Entrance” waar zij hun nummer “The Golden Age” ten gehore brengen.

The Asteroids Galaxy Tour is een Deense band die eigenlijk bestaat uit 2 leden; Mette Lindberg (de blonde zangeres) en Lars Iversen (songwriter), beide verantwoordelijk voor alle nummers. Hun muziek is wat moeilijk te plaatsen in een genre. De een ziet veel overeenkomsten met B52, de ander meer met het jaren “60-70”- geluid. In een recensie staat iets over Lego-soul (de Lego komt uit Denemarken!); laten we het daarop maar houden.

Vanavond treden ze op in een uitverkochte Oosterpoort in Groningen (kleine zaal) wat in eerste instantie een grote zaal lijkt door de leegte. Maar vlak voor aanvang stroomt de zaal snel vol met voornamelijk jong publiek.

Het voorprogramma word verzorgt door de Nederlandse band Color Ones die het publiek goed opwarmt. De show van The Astroids Galaxy tout begint met een mooie intro van het nummer “Dollars in the Night”. Mette start eerst met een zilver jasje dat bij aanvang van hun derde nummer “Lady Jesus” uitgaat waarna het publiek een mooie, sexy zangeres ziet in een felrood pakje, half open met een eveneens felrood bikinitopje eronder. Het vierde nummer en tevens hun huidige hit “Heart Attack”, sluit daar feilloos op aan.

De band maakt er een mooie show van. Soms doet het mij denken aan de films van  Austin Powers. Het optreden is strak, soms lekker bombastisch met een goede blazerssessie (vooral met het nummer “When It Comes To Us) en swingend waarbij weinig gepraat wordt en meestal alleen in Deens-Nederland “Dank jullie wel” word gezegd. Een geoliede show zoals ik dit van hun gewend ben. En de iele stem van Mette waar soms wat commentaar op is? Ik heb dit niet als storend ervaren. De gespeelde nummers komen voornamelijk van het nieuwe album “Out of Frequency”. Uiteraard worden ook de bekende hits gespeeld met natuurlijk “The Golden Age” als belangrijkste toegift. Maar ook “Suburban Space Invader”, “Major” en vooral het mooie rustige “Out Of Frequency” zijn eigenlijk potentiele hits die goed uit de verf komen.

The Asteroids Galaxy Tour is geen onbekende band meer in Nederland en na precies 60 minuten spelen en twee toegiften is het optreden om kwart voor elf voorbij en zie ik het publiek met een voldaan gevoel richting huis of naar de merchandise-stand gaan waar de band nog handtekeningen uitdeelde en met de fans op de foto gaat.

Verslag Rockportaal | http://www.rockportaal.nl/the-asteroids-galaxy-tour-oosterpoort-groningen-02052012

De Kik – Vera (Groningen) 12-10-2012 - Rockportaal 

Opgericht begin 2011 door Dave von Raven en Marcel Groenewegen (ex-the Madd). In eerste instantie met Engelstalige nummers waarvan “My Eyes Are Still Dry” zelfs op single verscheen. Maar al snel met lekkere vrolijke Nederlandstalige liedjes voorzien van simpele teksten. Muziek dat direct doet denken aan de merseybeat bands uit de jaren 60; lekkere uptempo nummers die niet langer duren dan 3 minuten.

We hebben het over de Kik die vanavond in Vera Groningen in een niet helemaal uitverkochte zaal optreed. Maar dat mag de sfeer niet drukken. Met de opening van de titelsong van hun cd “Springlevend” spelen ze in vol tempo hun repertoire af, afgewisseld met pure Rotterdamse humor in een show dat precies een uur duurt. Net als in de jaren zestig gaan veel nummers over meisjes en liefde, waarvan uiteraard het nummer “Simone” niet ontbreekt, maar misschien net te vroeg word gespeeld omdat de zaal nog niet aan haar climax toe is. Of er zijn er geen Simone’s in de zaal? Uiteraard worden bijna alle tracks van hun cd gezongen en is er zelfs  tijd voor een nieuw nummer “Ruimtetuin”.

The Kik is een band die het geluid van de jaren 60 goed weet te weergeven. Zowel qua tekst als de melodieën. Prachtig gitaarspel in combinatie met een mooi orgeltje en meerstemmige zang. De ouderen in de zaal herkennen uiteraard de the Beatles hierin wat vooral in de nummers als “Even Voor Altijd”, “Zeg Dat Je Van Mij Houd”  en “Verliefd Op Een Plaatje” te horen is.

Met twee toegiften en als absolute afsluiter “Zevenhuizer Zondag”, een mooie bewerking van “Pleasant Valley Sunday” van the Monkees, sluitten de in een mooi maakpak gestoken bandleden een ouderwets nederbeat-avond af.

Dit verslag is ook te lezen op de site van Rockportaal  http://www.rockportaal.nl/the-kik-vera-groningen-12-10-2012